Hij doet niets hoor!

Ik heb niets tegen honden. Mijn beste vrienden hebben ze. Maar soms…

Ze stormen luid blaffend op me af en duwen me bijna omver, twee overdadig uit de kluiten gewassen honden. Ze zijn blij me te zien, gezien de onstuimigheid waarmee ze tegen me opklimmen, maar de liefde is niet wederzijds. Integendeel. Rashonden ongetwijfeld, maar vraag me niet welk soort. Iets met duidelijk aanwezige oren, kort haar, bruinig en een staart, zoiets. Ik denk dat het zelfs superieure rashonden zijn, gezien het baasje dat erbij loopt. Beige knielange rok met donkerblauwe ruit die goed aansluit op de blazer erboven, kordate stoere laarzen. Keurig kapsel zonder enig grijs, gestifte lippen. Een iets jongere uitgave van Neelie Kroes, daar laat ik het bij.

Op deze eerste lentedag sta ik roerloos bij een meertje honderden kleine smienten te bewonderen en honden kan ik daar niet bij gebruiken. De smienten ook niet, die schieten alle kanten op en ze zijn gevlogen.
‘Ze doen niets hoor’, klinkt het monter. ‘Maar ik ben er toch niet van gediend’, antwoord ik. ‘Tja’, zij weer, iets minder opgewekt, ‘dan moet u maar verderop gaan lopen, daar is het honden aanlijngebied, hier mogen ze los’. ‘Het lijkt mij de omgekeerde wereld dat ik verbannen word’ of ‘Loslopen en bespringen lijkt me niet hetzelfde’, bedenk ik even later maar op het moment zelf ben ik op mijn mond gevallen.
Waarom heb ik nog nooit een hondenbezitter meegemaakt die zich verontschuldigt als er weer zo’n joekel in mijn kruis snuffelt. Het maximaal haalbare is dat de eigenaar zegt ‘dat doet hij anders nooit’, wanneer het ferm uitgesproken ‘kom hier’ zonder resultaat blijft.
Ik laat het erbij en loop waardig via het hondveilige stuk terug.

Als ik thuiskom zit er stront onder mijn schoenen.


11 gedachten aan “Hij doet niets hoor!”

  1. Baasjes horen honden niet tegen ‘vreemden’ aan te laten springen. Punt
    Goed beschreven José en fijn om te lezen.

  2. Fijn dat er meer mensen niet houden van het gesnuffel aan je kruis! Of het enthousiast tegen je op springen! Mijn vervelendste herinnering van ongewenst gedrag is, toen ik 6 maanden zwanger was en ik snel liep om de bus te halen, er een herder tegen me opsprong. Ik schrok heel erg maar de baas kon alleen maar lachen. Die schrik is nooit meer helemaal overgegaan als ik een hond aan zie komen. Prachtig geschreven José . Bedankt

  3. Ik proef in de reacties een discussie tussen hondenliefhebbers en mensen die last van deze dieren hebben. Dan vermijden we waar het om gaat.
    Ik ben zelf een enorme hondenliefhebber. Ze vormen een geweldige uitbreiding van het gezin, zijn leuk speels, bewaken de roedel (= het gezin waarvan ze deel uitmaken) soms op ontroerende manier en tonen karakter.
    Dat neemt niet weg dat ze hierdoor wel eens overlast veroorzaken. Dan moet je als baasje niet de verantwoordelijkheid uit de weg gaan. “Ze doen niets hoor!” is geen fatsoenlijke reactie als ze zojuist wel iets hebben gedaan. Als ik mijn modderige handen op jouw jas smeer, ben je niet blij. Als een hond dit doet, kun je op z’n minst een excuus verwachten van het baasje. De discussie in bovenstaande reacties verplaatst zich naar de actie van de hond. Het zou moeten gaan over de reactie van het baasje! Die reactie vormt veel te vaak een combi van onvermogen en onfatsoen.

  4. Ik zie het weer helemaal voor me. Je schrijft het zo beeldend.
    Ook al heb je zelf honden gehad, zoals ik, je weet nooit of de honden die je niet kent, te vertrouwen zijn. Er zijn voorbeelden genoeg van personen die werden aangevallen en gebeten.
    En het in je kruis snuffelen, herken ik maar al te goed. Niet de hondenbezitter schaamt zich dan, nee jij! De eigenaars zouden zich moeten aansluiten bij een hondentraining, daar worden deze vervelende gedragingen afgeleerd. Jouw blog maakt weer veel los.
    Gr., Betty

  5. Op dit verhaal van jou en ook gezien de reacties wil ik toch even serieus reageren…angst is niet nodig omdat in onze cultuur honden niet als agressor worden opgevoed. Hondeneigenaren moeten natuurlijk alert zijn maar kunnen deze situaties niet altijd voorkomen.
    Als een hond op je af komt is het iha meer uit speelsheid en belangstelling: “hee hallo wie ben jij?” Duik dan niet in elkaar maar maak je lijf recht en kijk de hond rustig aan. Alsof je zegt: “hee hallo wie ben jij, een beetje respect aub” en reik de hond je handrug aan. Hij zal aan je hand ruiken en weet dan wie je bent.
    Duikt hij naar je kruis, draai je dan een slag om. Vrouwelijke honden lossen dat op door te gaan zitten…
    wij tweebeners kunnen wat anders verzinnen.
    Aai nooit een aangelijnde hond, die weet dat hij kwetsbaar is doordat hij niet weg kan en kan dan de hem onbekende mens bijten. Dit laatste overkwam mij toen ik 10 jaar was, de 2 tandjes in mijn onderarm zijn nog steeds te zien.
    Op vakantie in Frankrijk ergens kwamen 5 honden blaffend op mij af toen ik langs de oprijlaan van hun boerderij liep. Ik deed wat ik niet lang daarvoor had gelezen: me groot maken en rustig maar beslist ze terugwijzen. Ze gehoorzaamden onmiddellijk… het gaf me wel een gevoel van macht… best leuk…
    In feite handel je zodoende precies zoals honden in een roedel met elkaar doen. Je bent even de alfa-hond.

  6. Zoiets hebben ook al een paar keer meegemaakt!
    Grote honden die op je af rennen en dan tegen je opspringen!
    Je schrikt je dood, en inderdaad nooit een excuus van het baasje!
    Het enige wat ze zeggen is dan zoiets als “ hij is pas 9 maanden “ of “ zo erg is dit toch niet”
    Dat je jas kapot had kunnen scheuren of onder de modder zit zien ze niet!
    Heel irritant José!

  7. Tja , hier een hondenliefhebber:
    Klein, en wij rapen zijn poep op.
    Zijn jaren bezig om opspringen naar mensen af te leren , maar lukt niet! Wij roepen, “af”,stop,hier! Maar
    De meesten begroeten haar met aaien en knuffelen . Nu rent ze naar iedereen met de houding: “ik ben ZO leuk”
    Hoe leer je dat die mensen nou af?!

  8. Hallo José, ook toevallig dat ik zo’n beetje hetzelfde mee maak als jij, daarom lees ik graag jouw stukjes, ik kan het alleen niet zo goed omschrijven en verwoorden! Op weg naar mijn volkstuin op de fiets, een landweg tussen weilanden komt een loslopende jonge herdershond op mij af, er achteraan rennend een vrouw, ik stap af en die hond bijt in mijn jas, die vrouw zegt: oh dat is speelsigheid hoor, kan wel zijn maar ik schrik mij ‘dood’ . Die mensen snappen niets van angst van ons! Zo ook op het strand die loslopende honden lopen voor je voeten!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *