Voorbij, voorbij ……

Ik las in de krant wat de beroemdste regels uit Nederlandse gedichten zijn. Natuurlijk hoort ´Domweg gelukkig in de Dapperstraat´ van de dichter J.C. Bloem daarbij. De man schreef prachtige gedichten druipend van nostalgie over wat ooit was maar nu niet meer. Lees ´Voorbij, voorbij, o en voorgoed voorbij’ maar eens. Daarmee vergeleken is de Dapperstraat een opgewekt rijmpje.
Maar goed, dit terzijde. Dit was een bruggetje naar mijn eigen aanval van nostalgie.

De hovenier kwam, zoals elk voorjaar, overzag de wildernis in de tuin, snoeide het een ander en nam toen kordaat de taxus in de voortuin onder handen. Ooit was de taxus er niet, nu wel. En hoe! Hij verduistert het raam, blokkeert de voordeur, groeit meters de voortuin in, waaiert wolken stuifmeel over ons uit en neemt langzaam maar zeker bezit van ons balkon.
Ooit begonnen als aanwaaiertje domineert hij nu de hele voortuin. Maar sinds wanneer woont hij daar? Tien jaar? Nee, dat moet langer geleden zijn. Twintig jaar? Nee zo lang toch niet?! Een lade vol foto’s en tien fotoboeken uit het predigitale tijdperk tevoorschijn gehaald op zoek naar bewijs. Diep verscholen in de berg met gezinskiekjes vond ik een foto van niet al te bescheiden, nog ongetrimde  taxus met in de voordeur twee kleine jongetjes. De taxus was al meer dan 35 jaar geleden aan zijn opmars bezig!

En daar kwam de aanval. Die twee kleine jongetjes op de eerste schooldag van de jongste, die wel stoer doet maar de hand van zijn grote broer stevig vasthoudt. Uren later zat ik er nog, ik had de leeftijd van de taxus gelaten voor wat hij was en vertoefde elders. In Spanje, Noorwegen, het park vlak bij ons huis, de tuin, Sinterklaas. De camping in Spanje waar we in een gat in de grond moesten poepen, de lading knuffels die mee naar Noorwegen ging, honderd keer met de wandelwagen over de brug in het park, huilend kind op schoot van de Sint. En nog veel meer. Veel meer.

Voorbij, voorbij, o en voorgoed voorbij.

Gelukkig hebben we de taxus nog.

10 gedachten aan “Voorbij, voorbij ……”

  1. Heerlijk foto’s kijken José, ik doe het ook regelmatig, heb voor de 3 kinderen ieder een eigen album gemaakt zoveel mogelijk waar ze zelf leuk op stonden of grappig, laatst vroeg ik : wil jullie je album mee, nee dat wilden ze niet, ze vonden dat wij dat moesten houden zolang wij leven!

  2. Wat heb je dit weer mooi gechreven. Ik zie je zittend op de grond de foto’s uit het verleden bekijken. Heel ontroerend. In prachtige zinnen weergegeven. Ik heb vele foto’s ook in dozen en kistjes liggen. Weinig in albums. Vreemd is dat wanneer je alle foto’s hebt bekeken, de foto’s er maar niet in terug krijgt, de deksels gaan niet meer dicht. En begin er maar niet aan als je al weemoedig bent…

    Trouwens wat een lieve, blonde zonen!

  3. Heerlijke foto, José.
    Nog even en je kleinkinderen gaan zo bij je de deur uit…
    Ik krijg regelmatig van die terugblikken van van iPhoto voorgeschoteld. Dan kun je ook nooit meer stoppen. Maar albums en dozen zijn beter, en vooral met dit weer.
    Fraaie zin: ‘Hij verduistert het raam, blokkeert de voordeur, groeit meters de voortuin in, waaiert wolken stuifmeel over ons uit en neemt langzaam maar zeker bezit van ons balkon.’

  4. Briljant en herkenbaar. Laatst nog: wanneer was nou toch dat huwelijk van mijn oudste dochter? Was ze nou 19 of toch alweer 20 jaar getrouwd? Het fotoalbum moest zekerheid bieden voordat ik een Whatsappje met felicitatie kon sturen. Maar welk fotoalbum? Tja … en dan trekt zo’n beetje je halve leven voorbij, van bungalow met zwembad in Zuid Afrika tot … nou ja. Allemaal voorbij en met gevoelens van nostalgie bekeken. Uren later bleek dat mijn oudste dochter inderdaad alweer twintig jaar getrouwd is!

  5. Die camping in Spanje weet ik ook nog. Wat een te gekke plek was dat! De arm van een neefje zat toen in het gips omdat hij een ongelukje had gehad. Was hij die vakantie ook niet met gips en al in het zwembad gevallen?
    En was dat ook niet de vakantie met het kapotte raam van de Rover? Dat raam dat eerst niet kon sluiten en daarna niet meer open ging of juist andersom?
    Heerlijk die herinneringen!

  6. En de foto’s en alle herinneringen… Gelukkig nog wel. Zoiets ervoer ik afgelopen zaterdag toen ik een dagje op stap was met mijn broers en zussen. Herinneringen ophalen van onze tijd in Rotterdam. De nu grote kom voor het huis. Het minder onderhouden houtwerk en de verdwenen tramlijn voor de deur. De weg naar de kleuterschool en het snoepwinkeltje om de hoek waar voor een paar centen al roze brokken te koop waren. Opeens proefde ik die brokken weer.. De tijd vliegt..

Laat een antwoord achter aan Inge Harkema Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *