Het einde van de zomer

Onderuitgezakt op zo’n moderne loungebank bekijk ik de wereld met een glas wijn in mijn hand. Rondom mij op het terras vrolijke mensen. Een echtpaar op gevorderde leeftijd is aan de overkant van de straat druk in de weer met de afronding van een fietstochtje. Maar daar kan er geen lachje vanaf.

Waar zij gekrompen lijkt, is hij de vlezige kant opgegaan. Zij, mager met kromme rug en een onbestemd permanentje en hij, fors van buik en nog een flinke haardos. Geen van beiden durfde het nog aan een korte broek te dragen. De man hinkt met haperende heup langzaam naar de fietsen. Hij tilt de eerste e-bike op en sjouwt de fiets moeizaam richting zijn auto. De vrouw pakt haar grote bruinleren handtas uit de auto, keert zich van man en auto af en graait in de tas.

Hij schiet maar niet op met de fiets en zij niet met graaien. Eindelijk vindt zij haar portemonnee en schuifelt weg. En hij hijst eindelijk de eerste fiets op het rek. Met een van pijn vertrokken gezicht richt hij zich op, met twee handen in zijn lendenen gedrukt, en draait mijn kant op. Op het terras gaan volle bladen bitterballen rond. De man kijkt er gulzig naar. Althans, ik denk dat hij er naar kijkt.

Maar zijn blik dwaalt af naar rechts van mij en het kijken wordt staren. De grimas verdwijnt van zijn gezicht, hij recht zijn rug en heft zijn kin. Een schamele poging om weer een man in de kracht van zijn leven te zijn. Ook ik kijk naar rechts en zie een jonge meid gekleed in een strak truitje en dito broek met een stuk bloot daartussen. Met verende tred en wapperende lange haren loopt zij, verzonken in haar ouderwetse koptelefoon, mijn wereld uit.

Maar niet uit de zijne; hij blijft haar loerend volgen tot zijn nek vastloopt.
In de verte nadert zijn vrouw.

5 gedachten aan “Het einde van de zomer”

  1. Mooie observatie Jose! Vooral de beschrijving van het oud-worden-proces…. de defecten stapelen zich op.

    En waarom moet de man in kwestie alleen die zware – ongetwijfeld elektrische – fietsen sjouwen en weer op de auto zien te krijgen. Ingesleten rolpatronen? Maar waarom??
    Wat mij opvalt is hoe weinig enthousiasme soms van deze oude stellen afstraalt. Net ruzie gehad of is de koek helemaal op?
    Daarom kijk is graag naar ‘We zijn er bijna’ , vanwege het plezier dat deze mensen samen hebben en de ondernemingslust, al is het dan ook in groepsverband en is het verslag ongetwijfeld gemanipuleerd en roze gekleurd.

    Ik denk dat Jacques misschien ook wel gelijk heeft en is de blik van de man in kwestie er eerder een van nostalgie dan van foute bedoelingen….

  2. Hahaha – geweldig geschreven ! Laat hem lekker staren die man. Hij heeft dat nodig en zij ( zijn vrouw) is druk in haar eigen bezigheden. Prima. Genieten van eten, aantrekkelijke vrouwen (mannen?) en een glaasje wijn: het hoort allemaal bij elkaar.
    Mooi weer, dit stukje vol observaties en levenswijsheden.
    Liefs Trudy

  3. Uit je tekst blijkt bovenal dat je goed bent in observeren José! Een terrasje pikken en ons er daarna van laten meegenieten. Het hele door jou beschreven tafereel levensecht en zoals altijd in je blogs, zo herkenbaar. Goeie mok ook😉

  4. Aiii..betrapt! Weergaloos gezien en opgeschreven.
    Maar toch.
    Ik heb er even over nagedacht maar ik ga het proberen: de kansloze missie om het op te nemen voor deze man.
    Natuurlijk, een bepaald percentage van dit soort staarders is fout, eng, gefrustreerd en soms bedreigend voor deze meisjes.
    Maar bij de meeste……. het is toch de leeftijd van onverbiddelijke vergane glorie en herinneringen aan ‘those were the days’ . Waarschijnlijk had je hem op precies dezelfde blik betrapt als er een jongetje langs liep die weergaloos tientallen meters een balletje hooghoudt. Of twee pubers op hun racefiets die in jaloersmakend tempo elkaar ‘helling op’ de loef afsteken, een twintiger op een motor die er in zijn tijd nog niet was of inderdaad…een meisje waarbij hij vroeger zijn maten had aangetikt om te kijken of ze een slimmigheidje wisten om ermee in contact te komen.
    Je hebt helemaal gelijk, het ziet er niet uit, maar oordeel nou ook niet te hard over deze man. Tuurlijk, de echte engerds zitten ertussen. Maar de meeste horen achter in hun hoofd gewoon even ‘glory days’ van Bruce Springsteen.
    Helaas kan ik geen foto toevoegen, maar José krijgt er één van mijn persoontje in het ooit door mijn vrouw met vrolijk cynisme geschonken wielershirt met de tekst van de mok.

Laat een antwoord achter aan Trijntje Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *