Het afstapje

Gisteren op bezoek geweest bij het onlangs verbouwde museum de Lakenhal. Dat oppimpen moet tegenwoordig, een beetje museum gaat in de vaart der volkeren mee. Hoewel ik van de make-over van het museum niet ondersteboven ben, is het herboren gebouw voor zowel de buiten- als de binnenkant in de prijzen gevallen.

Deze afbeelding heeft een leeg alt-attribuut; de bestandsnaam is Lakenhal-2019-Expansion-HCVA-1024x659.jpg

Totaal gemist dat we online moesten boeken en een tijdslot aangeven, ook dat hoort blijkbaar tegenwoordig, komen we om half vier binnen. Met het karakteristieke gezicht van een beambte die met zijn hand over zijn hart strijkt – voor deze ene keer, mevrouw – krijgen we een toegangsbewijs. We hangen onze jas op en de garderobe uitkomend lig ik bijkans op de vloer. Voor mensen die geen diepte zien – en dat zijn er heel wat – is een niet gemarkeerd afstapje een onaangename verrassing.
Het is een puike expositie over de jonge Rembrandt. Zo fijn om ook eens onbeholpen werk van de man te zien en ook hoe snel hij dat achter zich liet. Tegen vijven pakken we onze jassen en ja hoor, daar ga ik weer. Met een niet al te elegante zwaai weet ik op de been te blijven. Een ezel dus.

Ik zie dat de kassa-mevrouw aan de telefoon is dus loop op de zaalwacht af. ‘Mag ik wat vragen? Weet u dat dat afstapje daar heel onhandig is?’
‘Het probleem is ons bekend’ antwoordt de keurige jonge man beleefd.
‘Gelukkig, dus er gebeurt wat aan? Want ik lag bijna op de vloer.’ 
Het gezicht verstrakt iets diplomatieker. ‘O, wat vervelend voor u, maar het probleem is ons bekend’. ‘Hoeveel moeite kost het nou, een gele streep zetten?’ Ik zie zijn linker mondhoek licht vertrekken en zeg maar snel: ‘o ja, het probleem is u bekend’. Opluchting tekent zich bij de jongeling af.
Ik vermoed een alziend oog van de architect. En een vetorecht. 

5 gedachten aan “Het afstapje”

  1. Afgelopen zondag zette ik voor een kort bezoek aan de Lakenhal mijn OV-fiets tegen een verkeersbord aan de waterkant. Zaten daar stickers van de Nachtelijke Escapades op. Ik ken een vader van een van die jongens en maak een foto. Hoor ik achter mij ‘Vindt u het mooie stickers meneer?’. Blijken twee Nachtelijke Escapades naast de Lakenhal te wonen en van een rookpauze te genieten. Trots vertellen ze dat ze ergens in de finale staan. Ik wens hen succes en geniet vervolgens van de hierboven mooi beschreven Lakenhal. Alleen met de rondleider had ik wat pech ook al deed hij zijn best.

  2. Aiiii…… precies op tijd! Ik ben van plan om mijn kerstvakantie te gebruiken voor een bezoek aan dit ververste museum. Bedankt voor de tip, ik ga meteen kaartjes boeken.
    De drempel en vooral de houterige, on-attente reactie van de suppoost: hoe beweeg je zo’n hork, en dus zijn meerderen tot het aanbrengen van een verbetering? Ik overweeg een schwalbe en een pijnlijke greep naar mijn nek. Of toch gewoon vermelden?
    De andere kant: over enkele dagen vertel ik wat ik ervan vond. Jij noemt het ‘dwangmatig oppimpen’, ik ben blij met deze investeringen in ons cultuurgoed. Soms geweldig, soms minder geslaagd (badkuip) maar altijd een garantie dat de toegankelijkheid van ons immateriële goud weer voor tientallen jaren is geregeld!

    1. Het is een goede zaak al die aandacht voor musea. Soms valt een verbouwing bij mij meteen goed , zoals Naturalis, soms moet ik wennen, Lakenhal went al, soms wordt het nooit wat, zoals de Fundatie. Jammer is wel, dat de collectie weleens (deels) verarmd uit de vernieuwing komt. Dat is bijvoorbeeld bij Naturalis het geval. Teveel vorm, te weinig inhoud.
      De suppoost, duidelijk een bijklussende student, was geen hork, hij kon niet anders. Hij had duidelijk mijn klacht vaker gehoord en weet dat er bij de boven hem gestelden geen steun te vinden is. Daarom hielp ik hem een beetje. Teveel vorm, te weinig oog voor de gebruiker.

  3. Ja inderdaad ik herken dat probleem van de afstapjes!
    Wij zijn afgelopen zomer in het vernieuwde museum geweest. Toch heel tevreden omdat het oude gebouw geconserveerd is. Het kan er weer even tegen!
    Groet
    Tineke

  4. Dat van die verborgen afstapjes is een drama. Ik heb er zelfs zelf een in huis (shame on me). Bioscopen zijn er ook goed in. Net als het fenomeen zeer brede (of onregelmatige) traptreden een crime zijn voor mensen met een visuele of andere beperking. Zo, dat was dat!
    En nu dat museum. Ik ben daar zo intens tevreden mee. Alles klopt (op dat afstapjes na). Licht, ruimte, indeling, de verhouding oud/nieuw – zowel wat het gebouw als het tentoongestelde betreft. Ik word er erg blij van. Zelfs de gevel van de nieuwbouw begint me te bevallen: briljant metselwerk, mooie verhoudingen, speelse vormen. En de kleur zal ook nog wel wennen. Het enige minpuntje vind ik de ‘Wolkersgang’ zoals ik die maar even noem. Dat is iets of zelfs ruim teveel van het goede.

Laat een antwoord achter aan Jose Niekus Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *