Grenzeloze tijd

Ik verzamel. Niet dat ik honderd rollen wc-papier of vijftig doosjes paracetamol insla als er een gerucht over schaarste rondgaat, daar ben ik te lui voor. Ik verzamel tastbare herinneringen. Ik bewaar alles. Maar dan ook alles. Ik gooi niets weg. Ook luiheid.

Een voorbeeld. Kleinzoon sr heeft lego ontdekt en op zolder moest nog ergens een doos met de magische steentjes staan. Nadat ik mij door Friese doorlopers, beduimelde knuffels, Remington typemachines, dozen met onduidelijke ordners, woordenboeken van zes talen, MULO-studieboeken en nog veel meer had heen geworsteld, was daar de lego. Ik sjouwde de trap af.  ‘Waarom heb je de andere twee dozen niet meegenomen?’ vroeg huisgenoot. ‘Laat mij maar even gaan. Je hijgt nogal.’ En zo keken we vol nostalgie tegen een enorme lading lego aan. Het was jaren geleden dat ze in gebruik waren maar het leek een week.

De dag kwam dat het hele gezin van zoon Corona had. Ook kleinzoon sr en de baby van zeven maanden. En natuurlijk had ik net – even onwetend als zij nog – een volle dag opgepast en mij nogal lijfelijk met de kleintjes geamuseerd. Twee dagen later voelde ik keel, koorts en ledematen. Zou het dan toch een keer raak zijn? Twee dagen wachten, geen verbetering. Een Coronatest boeken dan maar.

Twee dagen spendeerde ik aan bellen en internetten voor een test. Na nog eens twee dagen kon het wattenstaafje erin. Twee dagen daarna zou de uitslag er zeker zijn. Een week gedwongen huisarrest lag voor mij. De lego sorteren leek mij een nuttige actie. Maar saai dat het was! De week leek wel een jaar.

Helemaal onder in de laatste doos bevonden zich bootjes, autootjes en huisjes in diverse stadia van opbouw. Ze waren mijn redding. Niet gehinderd door kinderen kon ik mijn fantasie de vrije loop laten en zag al een heel dorp verrijzen.  
Met geblutste knieën en spierpijn in de billen kwam de uitslag van de test toch nog een dag eerder. Negatief. Bijna vond ik het jammer.

10 gedachten aan “Grenzeloze tijd”

  1. Ha José, wederom gewéldig stuk! En ook heel herkenbaar, ook hier wordt weer volop gespeeld met de lego van Marc en zelfs nog met de lego van Jos….opruimen oké, wegdoen niet oké. Zo bleef de lego meer dan 30 jaar bewaard….iedereen geniet weer van het bouwen en dan de houten brio trein erom heen gelegd…het huis wordt te klein😄😄Mochten jullie aan barbies toezijn…..je weet ons te vinden😉

  2. José wat schrijf je toch heerlijk! Ik geniet ervan! Gelukkig was je negatief. Binnenkort komt onze gezamenlijke kleinzoon bij je lego-en. Na de paw patrol is dit zijn nieuwe hobby waar hij nog jaren mee vooruit kan!

  3. Dol op lego ( altijd al geweest ) / en al helemaal samen met kleinzoon senior. Bewaren heeft in dit geval zin.
    Jouw verhaal geeft een heerlijk beeld José. 😘

  4. Hallo José, wat herkenbaar, ik kan ook niets weggooien, ook hier zoveel Lego , wou het aan zoon geven, oh voorlopig niet zei hij, mijn schoonmoeder kwam al met dozen vol😁, denk dat daar veel families mee zitten! Ik ben boekenkast aan het ruimen( was het plan) kwam boek Ot en Sien tegen, op grond gaan zitten en wat doe ik? Ja lezen😂groet Hilda

  5. Tja….met jouw pakkende schrijfstijl krijg je het toch weer voor elkaar.
    Nu ik dit lees, krijg ik voor het eerst spijt dat ik mijn trein ooit heb weggegeven. Ik was ruim 40 en de neefjes/nichtjes speelden er niet meer mee. Geen drie maar toch twee flinke dozen vol rails, locomotieven, plastic huisjes, mini-electronica en grotpapier. Altijd tevreden geweest over dit weggeven; het kwam terecht bij een enthousiasteling.
    Maar vandaag, nu ik jou verhaal lees, wil ik die dozen weer uitpakken en heb ik spijt.

Laat een antwoord achter aan Jacques Thorn Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *