Zwembaden zijn voor mij geen pretje. Ik herinner me nog levendig het schoolzwemmen, waar ik niks van bakte. Als ik op mijn rug moest zwemmen, overviel mij een ware paniek. Proestend en kokhalzend wist ik toch op de een of andere manier de kant te bereiken. Het was niet alleen de geur van chloor, niet alleen het erbarmelijk presteren, maar ook dat ik helemaal alleen in het halfdiepe bad aan een haak rondzwom terwijl mijn klasgenootjes joelend aan het vrij zwemmen waren. Het aankleden in de kleedzaal vol dampende lijfjes was de laatste druppel in mijn emmer van ellende.
Afijn, na een jaar lukte het watertrappelen en leek ook de schoolslag ergens op: ik kon me redden, mocht ik onverhoopt te water raken. Daarna heb ik zwembaden zorgvuldig vermeden, open water trouwens ook, tot het lot van iedere jonge ouder mij trof. Zwemles! Dieptepunt in mijn leven. Daar zat ik aan de kant, zwetend en wel het ploeteren van mijn kinderen gade te slaan. Hoewel de koffie met andere moeders en een doodenkele vader de tijd en de geur van chloor draaglijk maakte, was ik blij toen ik eindelijk dit hoofdstuk in mijn ouderschap kon afsluiten. Dertig jaar zonder zwembaden volgden.
Maar toen. Kleinkinderen. Alle drie dol op water. Dapper hield ik stand in mijn afkeer, tot we voor het eerst in jaren weer met het hele gezin een weekend verbleven in een groot bungalowpark, voorzien van veel én een overdekt zwembad. De stemming was goed en het weer slecht, dus het zwembad lag wel erg voor de hand. Gekleed zat ik zweterig langs de kant van het lege bad naar de badderende kinderen te kijken. En echt, ze riepen in koor: kom je ook, oma!? Voor het geval dat, had ik toch maar mijn zwempak in mijn tas gestopt. En daar ging ik natuurlijk en ja hoor, ik werd natgespetterd. Gelukkig bleef kopje onder me bespaard. Het aankleden was wel even een dingetje. Oude tijden herleefden. Maar toch, leuker dan dit zal het niet worden.
Want, ik tel mijn zegeningen, ook de geur van chloor was erdwenen.
wat bijzonder! en hoe anders!
ons grote gezin (4 oudere broers+2 kleine zusjes)woonde kleinbehuisd vlakbij het Sportfondsenbad en uiteraard hadden we een familieabonnement.
sZomers waren we iedere dag en altijd in het buitenbad, ik kon dus heel vroeg al zwemmen. zelf geleerd.
ik had een ontiegelijke hekel aan de zwemlessen. in de 5e klas..
je moest dan omkleden in een meisjeskleedkamer, en ik had heel vroeg borsten. ik schaamde me dood.
Inspirerend weer José.
Ons zwembad in Waalwijk had een dames- en een herenzijde waar niemand zich van wat aan hoefde te trekken. De ongemakken en spanningen m.b.t. de zwemles vielen ook mee. Waarschijnlijk omdat de badmeester meneer Valentijn heette!
Vroeger dacht ik dat je de wereld om ons heen kon verdelen in gevers en nemers. Maar ik ben van standpunt veranderd: onze wereld bestaat uit zwemliefhebbers en zwemhaters.
Vooral het erbarmelijk presteren deed mij helemaal in je ellende inleven José. Wat ben je als kind toch kwetsbaar en gevoelig.
In je verhaal en alle reacties herken ik veel, toch ken ik niets heerlijkers dan in een warme golf te duiken.
Tja… een generatiedingetje 😉
‘ Oma is een landrot’! Dat was na het lezen van Woeste Willem. Mijn kleinkinderen vinden het onvoorstelbaar dat ik niet zwem…. nou. alleen wel in zee en andere plassen. Maar een diploma is mij ook nooit gelukt. Mijn schoolzwemavonturen zijn identiek aan de jouwe.
Helemaal mee eens José. Ik vind zwemmen en nat haar vreselijk……
Als ik dit zo lees, ben ik blij dat ik nooit zwemles heb gehad. Gelukkig leerde ik zwemmen van mijn vader in de Molenvaart! En al jarenlang zwem ik twee keer per week in een zwembad dat niet naar chloor stinkt!
Prachtig herkenbaar verhaal. De geur van chloor ik kan er nog niet tegen! En ja natuurlijk hoort zwemmen erbij tijdens een familieuitje, maar echt
Leuk vind ook ik , het nog steeds niet.
“De laatste druppel in mijn emmer van ellende! Geweldig. Trouwens het hele verhaal is zo goed geschreven. Wat kan jij dat toch goed.
En de ellende in het zwembad herken ik maar al te goed. Het begon al met schoolzwemmen, de angst om met mijn hoofd onder water te moeten. Zo jammer want ik houd zo van water, maar zwemmen doe ik alleen wanneer er weinig medezwemmers zijn en ik moet kunnen staan.
Ik zie aan de reacties dat er nog meer personen zijn die dezelfde angst of afkeer hebben.
Nu ben ik te oud om nog zwemles te nemen, maar wat had ik graag goed kunnen zwemmen zonder angst. Gr., Betty
Wat herkenbaar: zwemles vreselijk vond ik dat, in de ochtend voor schooltijd met de klas gezamenlijk water in onverwarmd bad, lazen op bord bij ingang 17 graden brrr, dat meisje met blauwe lippen mag eruit( was ik) wist niet hoe hard ik moest lopen om kleren aan te trekken. Wel later diploma’s gehaald A en B maar zwemmen nog steeds niet fijn!
Nou ja zeg. Had het er gisteren nog met mijn meissie over.
Bijna identiek hier. Heb niet eens een zwemdiploma en waarschuwde waterrattende kleinzoon pas nog dat hij opa’s hoofd niet onder water moet duwen.
Wij zijn gewoon een stap verder in de evolutie sinds de eerste dieren aan land kropen 😉
Ja José, dat is het wonder van de tegenwoordige zwembaden. Niet alleen de geur van chloor is verdwenen, ook de bijwerkingen zoals rode ogen, snotneuzen en ademhalingsproblemen!
Je begrijpt al dat mijn jeugdherinneringen heel erg veel op de jouwe lijken.
Omdat mijn kleinkinderen ouder zijn, heb ik al weer jaren een badpak en dat zelfs een tijd gebruikt bij mijn deelname aan ‘Aqua Vitaal’.
Wat een geweldig leuk verhaal weer, José. Al herken ik mezelf er helemaal niet in terug. Volgens de Chinese horoscoop ben ik een waterrat, en dat komt goed uit nu ik aan het water woon 😹.
Het had mijn verhaal kunnen zijn! Kleinkinderen heb ik nog niet en een badpak ook niet meer.
He wat een leuk verhaal, herinnering was dit weer! Dat je nog een badpak had! Ik niet meer!!
Maar goed, alles voor je kleinkinderen toch?!