Een uurtje voor we er zijn, gokte ik. Voetje voor voetje schuifelde de rij langzaam voort. Het eerste half uur nog in een mager winterzonnetje, het laatste half uur in de schaduw met een snijdende wind. Niemand klaagde, niemand drong voor. We hadden het er voor over, want iedereen wilde afscheid nemen van de man bij wie we altijd terecht konden als dat nodig was. De huisarts.
Veertig jaar is hij huisarts geweest en al die jaren was hij ook onze huisarts. In zo’n periode gebeurt er onvermijdelijk wel wat. Als je kwam met een niet al te ernstige kwaal nam hij de tijd om bij het consult eens uitgebreid op de situatie in te gaan. Zijpaden naar medische merkwaardigheden schuwde hij daarbij niet. Uiteindelijk vertrok je dan met een recept voor een eenvoudig smeerseltje of pilletje. Maar als er echt wat aan de hand was, zag je een andere man. Hij belde naar het ziekenhuis voor een afspraak dezelfde dag nog en belde je na werktijd om te vragen hoe het afgelopen was. Die ene keer dat hij midden in de winter ’s avonds bij ons voor de deur stond om te vragen hoe het met me ging na die zware operatie, zal ik nooit vergeten.
Nog twee stellen voor ons en dan konden wij de hand schudden van de man, die duidelijk genoot van alle aandacht. Lachend begroette hij het eerste paar en na een kort woordje stond hij klaar voor het laatste stel voor ons. Tegen dat echtpaar hoorde ik hem zeggen: ‘Het gaat me aan het hart dat jullie dochter zo’n zware tijd heeft door dat ongeluk. Zo’n jonge meid, ik moet er steeds aan denken.’ Zo’n arts dus.
Nee, mijn dokter was geen onhandige vrijgezel die met zijn auto het kanaal inreed, maar een hardwerkende huisvader die op de fiets langs zijn patiënten ging. Ongebroken heeft hij de eindstreep gehaald en ook nog zijn opvolging prima geregeld. Maar veel dokters dreigen kopje onder te gaan of springen überhaupt niet in het diepe. Hoe dat komt? Door onzinnige administratie, steeds nieuwe taken, overal wachtlijsten, uren bellen om een noodplek in een verpleeghuis en ga zo maar door. Resultaat? Praktijken verdwijnen en commerciële ketens verschijnen.
Laat de dokters niet verzuipen en trek ze op het droge, nu het nog kan.
Voor iedereen zo’n huisarts als de mijne!