Poule des Doods

Altijd blader ik ’s ochtends bij het ontbijt achteloos door de krant tot ik afgelopen week iets tegenkwam dat ik niet ongelezen kon laten. Nee, het ging niet over Syrië. Dat is me echt teveel op mijn nuchtere maag. Dat zie ik ’s avonds in het journaal wel. En ook niet over voetballen. Het ging wel over doodgaan.

Ik hou van oude kerkhoven, waar statige bomen de tijd hebben gehad om uit te groeien. Ze zijn voor de doden een mooie plek om voor altijd te rusten en voor de bezoekers om er hun dierbaren te gedenken. Het kerkhof dat mij het liefste is, draagt zoals zovele katholieke kerkhoven de naam Sint Barbara. Mijn Sint Barbara is het huiskerkhof van de katholieken in het oude westen van Amsterdam, mijn bakermat. Door de weelderige begroeiing vergeet je het foeilelijke kolossale bedrijventerrein aan de ene kant en de aanhoudende stroom treinen aan de andere kant. Op dit kerkhof ligt mijn hele familie. Mijn vader en moeder, mijn broer, mijn opa’s en oma’s, ooms en tantes, ze liggen er allemaal. Dat maakt sint Barbara voor mij bijzonder maar er is meer. Amsterdam begraaft er zijn naamloze of verwantloze gestorvenen, zij die kopje onder zijn gegaan in de stadse stroom.

Een van deze eenzame zielen zat al weken dood op zijn bank naar de televisie te kijken toen hij werd gevonden. Deze man speelt de hoofdrol in het prachtige Doodstil op de bank in de Volkskrant van 9 oktober. Een keurige meneer, die zich steeds verder terugtrok tot hij niet meer bestond. Niemand had hem gemist, niemand zou hem ten grave dragen. En toch kreeg deze man een waardige uitvaart. Daar zorgde de Poule des Doods voor. Een morbide maar treffende naam voor een groep dichters die gedichten maakt voor iedereen die sterft zonder dat er geliefden zijn die zich om hem of haar bekommeren. Elke dode krijgt zijn eigen gedicht dat op de begrafenis door de dichter zelf wordt voorgedragen. Eva Gerlach deed het voor deze tv-kijker. Dankzij de Poule des Doods krijgen onze eenzame doden een iets minder eenzame begrafenis. En dat op mijn kerkhof.

Hoe meer ik naar je vraag hoe minder ik je
ken. Wat weten ze van één
die niemand had. Kwamen tot hier en geen
millimeter verder laat staan dieper
laat staan. Die keer dat je niet opendeed.

Dit zijn de eerste regels van het gedicht voor de man op de bank geschreven door Eva Gerlach.
Het complete gedicht en vele andere gedichten voor eenzame uitvaarten zijn te lezen op www.eenzameuitvaart.nl