Een jaar geleden is er iets gebeurd waardoor ik anders naar de wereld ben gaan kijken. Er kwam een kleinkind. Overal zie ik nu jonge grootouders dag in dag uit in de weer met een baby of peuter. Ze kijken vol verrukking naar een bundeltje mens in de kinderwagen of ze laten een kinderlijk gebrabbel los op een dribbelende dreumes. In een vorig leven waren dit volstrekt normale mensen. En ik? Ik ben geen haar beter. Als ik zo af en toe achter de wagen loop, straal ik een zacht glanzend licht uit van pure trots op het kleinood voor me. Het verschil is dat ik een luxe-oma ben zonder vaste diensten en zij reguliere opvang zijn.
Ik behoor tot de eerste generatie vrouwen die bleef werken tijdens zwangerschap en moederschap. De kinderen gingen naar de crèche en daar legden wij een behoorlijke som geld voor neer. Geen enkel probleem. Onze ouders waren op hun 65ste oud en moe en vonden -terecht – dat ze na een leven van sloven op hun lauweren mochten rusten. Natuurlijk waren ze niet minder trots op het eerste kleintje, ik zie nog voor me hoe mijn moeder aan mijn kraambed met een oneindige tederheid haar kleinzoon in de armen nam. Als kwieke senioren met oceanen van tijd, zijn de grootouders van nu dolgelukkig als ze een rol mogen spelen bij de opvang van het kleinkind.
Ze rijden van Leiden naar Nijmegen, van Den Haag naar Zierikzee, van hot naar haar om het harde leven van hun kroost te verlichten. Ze blijven logeren, huren een pied-à-terre of verhuizen. Altijd staan ze klaar en niets is ze teveel. Tot het volgende kleinkind zich aandient. Dan denken zij al wat langer na. En als er nog een paar komen, is het enthousiasme rap tanende. Na een paar jaar dienst worstelen de uitgeputte senioren zich met hangende schouders en slepende tred door de lange dagen met de handenbindertjes heen. Is dit allemaal wel redelijk? Oppassen is enig, zegt deze verse grootmoeder, maar het moet wel leuk blijven. Er zijn genoeg momenten om in te springen, al is het maar om onze lieve milleniumstellen een kwaliteitsmomentje te geven.
Bestaat levensloopstress dan toch?
Grootouders van Nederland, leer van uw kleinkinderen die nu nog heel goed ‘nee’ kunnen zeggen.