We stonden in de entree en mijn metgezel zocht op zijn mobiel de kaartjes op. Het museum, het mocht weer even. Voor mij de grote zaal waarin ik op grote afstand van elkaar twee keer twee mensen zag. Rechts van mij de museumwinkel waar twee vrouwen aan het rondneuzen waren. Tussen mij en de grote zaal de kassa met twee bezoekers. Ik keek weer naar links waar metgezel nog steeds zijn tickets zocht. Ik schrok toen iemand een licht trekje aan mijn rechtermouw gaf. Misschien had ze al iets gezegd wat ik niet gehoord had met mijn dove rechterkant, maar de aanraking voelde ongepast. ‘Ik kom het maar even zeggen, maar wij mogen eerder dan u naar binnen.’ Ik had geen reactie paraat. ‘We staan in de museumwinkel, maar dan weet u het.’ Ik was nu zo bijdehand om te zeggen dat het inderdaad erg druk was in het museum.
In elke zaal waar we kwamen stonden de twee kordate middelbare vrouwen druk in gesprek met elkaar ons in de weg en ze versperden elke doorgang. Op het eind van ons bezoek ontdekte ik nog een smalle doorgang met aan de rechterkant intrigerende tekeningen. Ik liep de gang in. Daar had je ze weer, die dames. Omdat het keurige dames waren liepen ze op anderhalve meter van elkaar en drukten mij en passant de tekeningen in.
Hoe vol kan een leeg museum zijn.