Even ben ik terug op mijn oude afdeling in het ziekenhuis hier vlakbij. Mijn nichtje, moeder van twee peutertjes, is de dag ervoor geopereerd aan een hersentumor. Ik ga er blindelings van uit dat ze nog geen bezoek kan ontvangen en wil alleen een bosje bloemen afgeven. Voor ik het in de gaten heb, duwt een voortvarende verpleegster me voor het bed. Ik zie een hoofd met groot verband en daaronder doffe ogen. Ik stamel wat en vertrek. Twee dagen later ‘mag’ ze naar huis. Niet dat ze een keuze heeft, ‘u moet ’ klinkt zo onaardig. Thuiszorg krijgt ze niet. Tenslotte heeft ze een gezonde moeder van 73 die maar honderd kilometer verderop woont en een echtgenoot die zich best ziek kan melden.
Mijn moeder was een vrouw met sterke overtuigingen en een daarvan was dat je lid moest zijn van een kruisvereniging. Trouw volgde ik haar voorbeeld. Een lidmaatschap verzekerde je tegen een aantal ongemakken van ziek zijn, zoals hulp om je gezin draaiende te houden. Bijna veertien jaar geleden lag ik op dezelfde afdeling als mijn nichtje en onderging – net voor kerst – een soortgelijke operatie. Tijdens de kerstdagen lag ik in een ongezellig ziekenhuis, waar een enkele dennentak wanhopig de boel probeerde op te fleuren. Het protocol meldde dat mijn ligtijd net voor oud en nieuw op was. Dus verliet ik op 30 december het ziekenhuis. Een dag later was ik alweer terug en lag tijdens het vuurwerk op de eerste hulp. Na uren wachten kwam er een humeurige arts die kortaf bromde dat er niets aan de hand was. Dat was niet helemaal waar, maar alla, het is goed gekomen. Een beetje extra hulp kon ik thuis wel gebruiken. De vertrouwde kruisverenigingen bleken vermalen in de vaart der marktwerking, maar mijn huisarts bleek de reddende engel die ervoor zorgde dat een paar dagen later thuiszorg op de stoep stond. Zorgeloos kon ik aan het herstellen slaan.
Dat ziekenhuispatiënten steeds sneller naar huis worden gestuurd, is één ding. Als gewoon mens ga je er dan wel van uit dat voor thuis goede zorg voorhanden is. Te simpel. Je moet door een woud van regelingen heen om te horen dat jij nergens recht op hebt. Mantelzorg is het toverwoord. En als dat er niet is? Jammer dan.
Zorgeloos herstellen is zorgloos herstellen geworden. Het scheelt maar een letter.