Het Sinterklaasgevoel

’s Avonds naar bed gaan in de wetenschap dat er de volgende ochtend een gevuld schoentje voor je klaar staat en ’s ochtends vroeg opstaan en meteen naar de schoorsteen sluipen.  Dan moest het echte feest nog komen. En later het grote geheim voor je kleine broertje bewaren. Sinterklaas. Lang heb ik gedacht dat dit gevoel voorbij was, horend bij je jeugdherinneringen. Maar nee.
Vraag maar eens een lintje aan voor iemand. Eerst ben je bezig mensen te verzamelen die de  aanvraag met een brief willen ondersteunen. Als dat gedaan is, wacht je maanden lang op het verlossende woord uit Den Haag. Daarna wordt het pas echt leuk. Hoe hou je maandenlang verborgen voor de persoon in kwestie dat hij decorandus is geworden, terwijl je uitnodigingen verstuurt, het bericht zich verspreidt, en je de arme ziel regelmatig spreekt. De kers op de taart is dat je de te ridderen persoon met een list naar de plek des onheils krijgt.
Daar begint het de decorandus te dagen dat er iets gaat gebeuren en laat je hem achter te midden van de andere slachtoffers. Na vele toespraken van de burgemeester is jouw kandidaat aan de beurt. Gloedvolle woorden van de burgervader afgerond met het  opspelden van de onderscheiding onder het spreken van de bijkans magische woorden ‘Het heeft Zijne Koninklijke Hoogheid behaagt…’ Of het Sinterklaas zelf is, die Willem Alexander van ons.