In de entree van het dagcentrum voor ‘mensen met een beperking’ ontwaarde ik in mijn linkerooghoek een levensgrote houten kist met daarop in rode letters ‘doppenactie’. Wat voor doppen dan, melkflessen bestaan toch niet meer? Gehaast liep ik door want het kerstconcert gezongen door het koor van mijn vriendinnen stond op beginnen. Tijdens de derde keer Jingle Bells raakte het publiek zo enthousiast dat er meer dan luidkeels werd meegezonden, er een dansje werd gemaakt en de dirigent ongevraagd assistentie kreeg. Een kinderlijke vreugde waar geen cynische ziel tegen bestand is.
Toen ik jong was kregen we schoolmelk in flesjes met ‘zilveren’ dekseltjes die je met een flinke duw van je duim los kon maken of waar je – en dat deed je op school – een rietje doorheen prikte. De melk stond buiten in kratten op ons te wachten, en als de zon scheen, leverde dat een lauw en weeïg smakend drankje op dat weinig met melk te maken had. Ik stond te trappelen om goed te doen en dat was op mijn katholieke school niet moeilijk, want we hadden de missie en die zat blijkbaar met smart op onze doppen te wachten. Daarom verzamelde ik bevlogen de capsules, die ik in het schuurtje op het schoolplein deponeerde. De geur die me tegemoet sloeg als ik de deur opendeed, tartte elke beschrijving, maar het gevoel door deze beproeving een beetje heilig te zijn, maakte veel goed. Hoe de missie nou toch beter werd van dat aluminium en zilver, heb ik me nooit afgevraagd.
Na het concert liep ik terug door de hal en inspecteerde de kist wat nader. De kist bleek al goed gevuld met plastic doppen. Ook nu van melkverpakkingen en van nog veel meer. Heel verstandig om ze te sparen. Goed voor de gemankeerde medemens, de opbrengst is immers bestemd voor meer geleidehonden, en goed voor het milieu. Toch zou ik voor één dag weer het kind willen zijn dat zonder bedenkingen en vol overgave zilver van flesjes peutert. Ik zou er de lucht voor op de koop toe nemen.