Volle zalen

1 maart 2020. Ik heb de laatste twee kaartjes bemachtigd voor de allerlaatste voorstelling ‘Ehh’ van Brigitte Kaandorp. We moeten er wel voor naar Breda maar dat hebben we er graag voor over. Hoewel…..helemaal gerust op de goede afloop ben ik niet.

De zaal is tot de nok toe gevuld met meer dan duizend mensen. Wij zitten op het bovenste balkon nogal rechts richting podium en mijn buurvrouw ter linkerzijde heeft een nogal hardnekkig kuchje en elke lachsalvo levert mij een flinke hoeveelheid vocht op. In de pauze valt zij in slaap. Ach ja, carnaval net achter de rug. Na afloop veel geknuffel in de foyer en snel verlaten wij het pand. Zij wij de enigen die het virus zien komen? In de weken erna volgen de maatregelen van overheidswege elkaar snel op met als voorlopige finale een intelligente lockdown. Dit alles om het virus in bedwang te houden. Dat mislukt.

Twee jaar, ruim twee jaar trouwens, dicteerde Corona ons leven. We mochten dit niet, dan weer mochten we dat niet, soms mochten we ineens weer veel en soms mochten we helemaal niets. Hoe kwam ik die tijd door? Ik las, ik wandelde, ik zat achter mijn computer, ik was op de moestuin en keek ´s avonds naar series. Ik had het wel naar mijn zin, dacht ik.

10 mei 2022. Weer is het me gelukt aan de laatste twee kaartjes voor een voorstelling van Brigitte Kaandorp te komen. Voor het eerst van mijn leven zit ik op het schellinkje in de grote zaal van Carre, hutjemutje met wederom meer dan duizend mensen. De stemming is uitstekend, het gelach niet van de lucht en na afloop valt er geen onvertogen woord in de eindeloze rij voor de garderobe. Of het virus voor altijd vertrokken is.

Alles mag weer; naar de film en theater, uit eten, vrienden zien, verjaardagen vieren, het houdt niet op en de afspraken buitelen over elkaar heen. Oh, wat smaakt de vrijheid zoet. En toch, en toch, en toch, het is allemaal wel veel in één keer.

Het is ook nooit goed.