In de bioscoop stonden met mij een paar andere vrouwen geduldig te wachten op een vrij toilet. Twee rechts en twee links gescheiden door een smal gangetje. De wachtenden voor de wc’s bevinden zich daarom tussen de dorstigen voor de bar. Nog niet zo lang geleden waren de twee linker wc’s voor de dames en de twee rechter voor de heren. De bordjes hangen er nog wel, maar wij houden ons er niet meer aan.
Een man met blijkbaar hoge nood werkte zich door de mensen heen richting toiletten, zag zijn doorgang versperd en duwde ons in zijn haast om binnen te komen met een brede zwaai opzij. Het was dinsdagavond, de avond die in korte tijd is uitgegroeid tot een informele vrouwenavond met slechts hier en daar een man. Alle wc’s waren bezet. Dat merkte de gedistingeerde grijsgelokte heer op leeftijd ook – type gepensioneerde specialist, advocaat of notaris – als hij ter plekke is gearriveerd en vergeefs aan de twee deuren rechts trekt. Verwilderd keek hij om zich heen, draaide zich een kwartslag en oogde recht in de ogen van het trio dames dat hem met minzame glimlachjes bezag. Hij overwoog hoe hij zich uit deze netelige situatie kon redden en met een poging tot waardige tred wurmde hij zich langs ons heen en sloot achter aan.
Ach ja, de wereld is veranderd. Het is dat de film lang en het publiek talrijk was, anders was de kans groot geweest dat ‘zijn’ wc’s toch vrij waren. Als het even kan, vermijden wij liever de nooit meer helemaal weg te poetsen pislucht.
