Waar is de mol?

Op de moestuin schrik ik elke dag opnieuw als ik zie hoeveel jonge plantjes er nu weer verwelkt bij liggen. Nee, dat komt niet door de droogte en ook niet door de regen van de afgelopen dagen. De schuldigen zijn ondergronds levende vraatzuchtige monsters van bescheiden afmetingen. Woelratjes.

Toen ik twaalf jaar geleden begon op de moestuin, was het elk voorjaar raak met mollen. Had je net wat gezaaid op een zorgvuldig schoongemaakt bedje, was de volgende ochtend je werk verdwenen in een molshoop. We mopperden wat af op die beestjes, terwijl toch de opgeworpen aarde perfect is om als zaaigrond te gebruiken. Misschien wisten we dat nog niet.
Er was wel meer waar we ons toen druk om maakten. Vanwege gierende winden in de lente vreesden we voor het leven van onze jeugdige tomaten. Door de slechte zomers kwam de groei van de courgettes maar niet op gang en door de overvloedige regens verrotten de dahliaknollen in de grond. In de winters vroor het nog en daarom bewaarden we de geredde dahliaknollen zorgvuldig in stro op onze vorstvrije zolders. Lichtpunten in sombere dagen waren de paar groene vogels met rode snavel die als afgezanten van een tropisch klimaat vrolijk in een boom zaten te schetteren.

Kom daar nu maar eens om. Halsbandparkieten zitten nu met honderden te wachten tot ze zich op de appels in wording kunnen storten. Planten beschermen we nu tegen de zon en ieder jaar halen we meer volle gieters uit de sloot om de jonge aanplant te redden, met halve hernia’s – maar ook kilo’s tomaten – als gevolg. Afgelopen winter hebben we zelfs de dahliaknollen open en bloot in de schuur bewaard. En geen mol meer te bekennen. In mijn twaalf moestuinjaren is het een andere wereld geworden. Ja, het klimaat verandert echt wel.

Afgelopen maart ontdekten mijn moestuinmakker en ik kleine hoopjes aarde bij de appelboom, die bij nadere inspectie overduidelijk wezen op woelratten. Zij deden zich ongetwijfeld tegoed aan de wortels van de trouwe boom. Het bleek nog erger. Ze graven lange gangen en onderweg eten ze geniepig de wortels weg van bieten, uien, wortels en aardappelen. Ons toekomstig eten vakkundig gemold.

Waren er nog maar mollen in plaats van deze misbaksels! Ook de woelratplaag heeft vast te maken met de opwarming van de aarde. Met hogere temperaturen heb ik voorlopig niet zo’n moeite, maar die woelratten zitten me niet lekker. Mocht ik onderhandelen met het Opperwezen, dan zou ik gaan voor het Nieuwe Klimaat zonder woelrat maar mét de mol.