De laatste la

Voor de zoveelste keer staat het opruimen van de zolder op het programma. Wijs geworden besluit ik aan iets overzichtelijks te beginnen; de laden van mijn dierbare Lundiakast doorploegen. Acht propvolle laden liggen te wachten. De vier linker bevatten allerlei folders en kaarten van landen en streken waar we in de loop der jaren op vakantie zijn geweest, het merendeel zwaar verouderd en stammend uit het pre-gps en pre-fietsknooppuntentijdperk. De bovenste rechterdrie zitten vol met ansichtkaarten waarvan de oudste uit 1969 dateert. Op de laatste la zit geen sticker en niets vermoedend trek ik de la er uit. Nee, nee, dat kan niet waar zijn. Bomvol foto’s. Ik zie zwart-witte foto’s van het koperen huwelijksfeest van mijn ouders, ik zie een foto van mijn moeder vijf maanden voor ze plotseling overleed, een stapel schoolfoto’s van de kinderen en die ene foto van vier schaatsende kinderen waar we verleden jaar zo lang naar gezocht hebben. Hoe kan ik dit vergeten zijn? Stom!!! Maar het vooruitzicht avonden lang het verleden opnieuw te beleven maakt veel goed. Is het glas nu halfleeg of halfvol?