Zorgeloos ziek

Even ben ik terug op mijn oude afdeling in het ziekenhuis hier vlakbij. Mijn nichtje, moeder van twee peutertjes, is de dag ervoor geopereerd aan een hersentumor. Ik ga er blindelings van uit dat ze nog geen bezoek kan ontvangen en wil alleen een bosje bloemen afgeven. Voor ik het in de gaten heb, duwt een voortvarende verpleegster me voor het bed. Ik zie een hoofd met groot verband en daaronder doffe ogen. Ik stamel wat en vertrek. Twee dagen later ‘mag’ ze naar huis. Niet dat ze een keuze heeft, ‘u moet ’ klinkt zo onaardig. Thuiszorg krijgt ze niet. Tenslotte heeft ze een gezonde moeder van 73 die maar honderd kilometer verderop woont en een echtgenoot die zich best ziek kan melden.

Mijn moeder was een vrouw met sterke overtuigingen en een daarvan was dat je lid moest zijn van een kruisvereniging. Trouw volgde ik haar voorbeeld. Een lidmaatschap verzekerde je tegen een aantal ongemakken van ziek zijn, zoals hulp om je gezin draaiende te houden.  Bijna veertien jaar geleden lag ik op dezelfde afdeling als mijn nichtje en onderging – net voor kerst – een soortgelijke operatie.  Tijdens de kerstdagen lag ik in een ongezellig ziekenhuis, waar een enkele dennentak wanhopig de boel probeerde op te fleuren. Het protocol meldde dat mijn ligtijd net voor oud en nieuw op was. Dus verliet ik op 30 december het ziekenhuis. Een dag later was ik alweer terug en lag tijdens het vuurwerk op de eerste hulp. Na uren wachten kwam er een humeurige arts die kortaf bromde dat er niets aan de hand was. Dat was niet helemaal waar, maar alla, het is goed gekomen. Een beetje extra hulp kon ik thuis wel gebruiken. De vertrouwde kruisverenigingen bleken vermalen in de vaart der marktwerking, maar mijn huisarts bleek de reddende engel die ervoor zorgde dat een paar dagen later thuiszorg op de stoep stond. Zorgeloos kon ik aan het herstellen slaan.

Dat ziekenhuispatiënten steeds sneller naar huis worden gestuurd, is één ding. Als gewoon mens ga je er dan wel van uit dat voor thuis goede zorg voorhanden is. Te simpel. Je moet door een woud van regelingen heen om te horen dat jij nergens recht op hebt. Mantelzorg is het toverwoord. En als dat er niet is? Jammer dan.

Zorgeloos herstellen is zorgloos herstellen geworden. Het scheelt maar een letter.

18 gedachten aan “Zorgeloos ziek”

  1. Wat mij opvalt is het ontbreken van reacties die het in het zicht van de uitzichtloze ontreddering – die Jose treffend formuleert – ‘ dan maar’ (maar toch) zoeken in de richting van meer en meer centraal wonen voor en door ouderen…

  2. Als wijk verpleegkundige kan ik eerlijk zeggen dat er een groter beroep wordt gedaan op mantelzorgers omdat we simpel geen personeel hebben om cliënten Zorg te dekken. Vaker nee verkopen inderdaad. Zorg verzerking heeft een grote vinger in de pap en idd..sneller met ontslag..
    Soms erg triest..

    1. Ik heb het diepste respect voor mensen die het volhouden in de zorg. De mensen daar zijn echt niet het probleem, het is het systeem daarachter. Wat moeten we zonder jullie?!

  3. Weer een goed geschreven verhaal over een schrijnend gebeuren, dat helaas te vaak voor komt.
    Er zijn tegenwoordig mooie particuliere zorghotels, die maar voor een enkeling te betalen is.
    Ik was altijd zo trots op ons land, maar nu ben ik angstig voor mijn toekomst. Dan maar van de hoogste etage afspringen…maar hoe kom ik tegen die tijd naar boven? Heb ik toch hulp nodig!

  4. Mooi geschreven José en helemaal waar. Wat een toeval he, dat als er geld nodig is, er altijd wel een ontdekking wordt gedaan dat het bijvoorbeeld beter is niet te lang in het ziekenhuis blijven….

  5. Ja José, zo is het helaas geworden. Ik roep dagelijks: goddank dat mijn ouders niet meer leven en hier niet meer mee te maken hebben. Maar ik vrees het ergste voor mezelf te zijner tijd. Mijn kinderen? Die wonen te ver en hebben banen en een gezin. Afhankelijk worden van buurtgenoten? Nee, dank je. Af en toe een bezoekje of eens een boodschapje, tot daar aan toe, maar geen afhankelijkheid op reguliere basis…..Nee, dan hoeft het niet meer voor mij.
    Maar zo ver is het gelukkig nog niet, maar wel iets om over na te denken.

    Je hebt het mooi verwoord!

  6. Jose, weer een achrijnend verhaal. Je hebt het heel goed verwoord.
    Ik vraag me weleens af wat er in onze rijke landje nog goed gaat?
    Vandaag staakt zelfs het personeel in de ziekenhuizen. Iedere week is er wel een groep die het helemaal zat is, we wachten nog op de ouderen die al jaren hun pensioen niet geïndexteerd zagen worden. De kinderen moeten tegenwoordig beiden werken om het hoofd boven water te houden en moeten als 1 van de ouders ziek wordt ook nog mantelzorger worden.
    De zorg die zieken en ouderen nodig hebben moet er weer komen.

  7. Er is langzaam iets in onze maatschappij gegroeid, dat we met zijn allen niet willen, maar dat we met zijn allen klakkeloos mogelijk hebben gemaakt. De marktwerking in de zorg werd heilig verklaard, waarna dit soort zaken mogelijk werd. Zorgpremie omhoog? Dan ligt dit volgens iedereen aan de verzekeringsmaatschappij en niet aan de stijgende kosten en onze stijgende levensverwachting. Zijn we niet allemaal naar een andere verzekeraar gegaan omdat die een tientje goedkoper was?
    Als er vanuit de maatschappij, vanuit ons dus, een signaal komt dat een verzekeraar er verstandig aan doet om deze zaken in het pakket op te nemen, m.a.w. als we er meer voor willen betalen, komen deze zaken vanzelf terug. Of nog beter: is er een partij die vindt dat deze zaken in het standaardpakket moeten? Dan gaat voor iedereen de premie omhoog, maar is (solidariteit, zoooo 20e eeuw!!
    ) iedereen er wel voor verzekerd. Welke partij pikt dit op?

  8. Je raakt precies de zere plek, José.
    Mijn Cor moest 14 dagen langer in het ziekenhuis verblijven nadat zijn nek gebroken was, omdat er geen thuiszorg voorhanden was en ik ook niet in staat ben om hem te douchen etc. Dankzij zoon, specialist en huisarts werd hij niet naar huis gestuurd vóórdat thuiszorg geregeld was. Maar dat had heel wat voeten in aarde gekost.

  9. Triest verhaal José. En zelfs als je alleen bent krijg je niet voldoende thuiszorg. Wij hebben hier 6 weken voor een buurvrouw gezorgd.
    Hoop dat de man van je nicht het aankan. Sterkte 😘

  10. Triest maar zeer waar verhaal!! Een verhaal dat we inmiddels nagenoeg allemaal met eigen ervaringen kunnen illustreren.
    Dat je het zo mooi en compact hebt opgeschreven….hulde Jose!!

  11. Triest verhaal José. Je slaat helaas te spijker op z’n kop.
    Je hebt een ijzersterk beschreven hoe de realiteit is.

  12. Goed stuk José . Helemaal triest als je weet dat er zelfs beloofde hulp( voor zover je drie uurtjes in de week echt hulp mag noemen)niet op kwam dagen. Alsof er niet beseft wordt dat de maatschappij gebaat is bij spoedig herstel van de gedupeerde als er persé alleen met een economische blik naar mensen gekeken mag worden. Op zich al een bekrompen manier van maar het leven kijken.

Laat een antwoord achter aan Inge Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *