Of de derde wereldoorlog nu al was uitgebroken, zo ontsteld keek ze me aan. ‘Zonder muziek hier lunchen? Dat kan echt niet, want zonder muziek geen sfeer, toch?!’ Zo’n vraag die geen vraag is.
Ik was in de stad om een eettentje uit te zoeken voor de jaarlijkse lunch met acht oud-collega’s. Een mooie traditie die we al ruim twintig jaar volhouden. In de loop der jaren is het aantal mankementen iets gestegen: twee zijn er meer dan gemiddeld slechthorend, waaronder ik. We zijn geen klagers, het enige wat we voor de komende reünie willen is gezellig lunchen in een bereikbaar restaurant zonder lawaai en muziek om ons heen.
Gelaten haalde ik mijn schouders op. Je raakt gewend aan gelijksoortige reacties. Het ene restaurant had een blokhut in de tuin, had ik via via gehoord. Dat leek redelijk ideaal, maar helaas had de blokhut de zondvloed van de afgelopen maanden niet goed doorstaan. Binnen was er wel een iets uit de route gelegen grote tafel, maar aan de muziek viel niet te tornen. Een ander beloofde via de mail een plek op zolder waar toch nooit iemand zat. Maar bij nadere inspectie ter plekke bleek de muziek van beneden keihard door te dreunen en kon die plek ook niet gegarandeerd worden. ‘Voor één groepje gaan we de trap niet op.’ Ik kon haar net aan verstaan. ‘Maar u kunt ervan op aan dat we een zo rustig mogelijk plek voor u zoeken.’ Deze vrouw dacht dan nog met me mee.
Omdat het openbaar vervoer in mijn mooie stad hier en daar nogal te wensen over laat en sneeuw, gladheid, regen of storm niet waren uitgesloten op een zaterdag in januari, waren we aangewezen op een plek niet ver van het station. En die was er dus niet. Knarsetandend en verslagen, sjokte ik als een verzopen kat naar huis, want natuurlijk regende het. Nog maar een paar dagen te gaan, wat nu? Maar als de nood het hoogst is, is de redding nabij, hoorde ik mijn moeder zeggen. En ze had weer eens gelijk.
Eureka!
Ik weet wél een afgesloten ruimte voor ons alleen, waar nooit muziek te horen is en waar een kok ons gegarandeerd een goede lunch voorzet.
Mijn eigen huis.
Ik ben niet doof maar wil nooit in de buurt van de speakers zitten, dan raak ik overprikkeld en kan ik de gesprekken niet meer volgen.
Deze ervaring met de zoektocht naar een restaurant dat prettig is voor mensen met gehoorverlies is uit mijn hart gegrepen. En het is zo leuk humoristisch beschreven.
Er wordt heel goed duidelijk wat er voor nodig is om gewoon rustig uiteten te kunnen gaan en dat we nog een lange weg te gaan hebben.
Ha José, heel interessant dit. Het “frame” (of is het “de” 🙂 dat het pas gezellig is als er muziek aan staat.
Zoveel mensen die onderweg op de fiets, in de auto, in de trein, hun oortjes in hebben met hun “playlist”
Stilte die gevuld moet worden met een onafgebroken stroom geluid. De stilte die niet meer mag vallen…
Haha…dat was direct mijn antwoord…! Gezelligheid zit in samenzijn…! Dát!
Muziek, prima, maar dan wel een goed achtergrondmuziekje. Ik heb bijna de gehele dag “calm piano” via XITE aan staan. Die muziek zou zo geschikt zijn.
Maar dan missen we jouw leuke commentaar.
Muziek kan goed en gezellig zijn, maar wel goede achtergrondmuziek. Meestal is het een vreselijk lawaai, de gasten moeten dan ook harder schreeuwen.
Dan om beurten maar thuis, dan is er altijd één de pineut. Zorgen dat je huis netjes is. Boodschappen doen, zorgen voor iets lekkers op tafel, tafel leuk gedekt. En hopen dat iedereen tevreden naar huis gaat. Gr.
Ja José weer een schot in de roos. Die ‘sfeer muziek’ is zo vervelend en irritant. En dan staat t ook vaak te hard om te zorgen dat mensen de conversaties aan de andere tafels niet kunnen horen. Mijn behoorlijk hardhorende vriend Bouke kan daardoor de conversatie aan onze eigen tafel niet meer horen (en ik ook niet trouwens). Je had n paar jaar geleden in Amsterdam n club die muziek-vrije horeca adressen verzamelden. Die is er helaas sinds Corona mee opgehouden.
Er zijn maar bar weinig plekken waar ze rekeningen houden met mensen met gehoorproblemen. We brengen te weinig geld in het laatje, denk ik, anders zouden ze wel harder lopen.
Het etentje dat drie van je studiegenoten/ vrienden eens in de drie maanden met elkaar hebben, lijdt ook steeds vaker onder de horeca herrie terreur.
Ligt het nou aan hun of aan de oude lijken die we ( aan het worden ) zijn? 😄
Hoi José,
Wat een perfecte timing etaleer je hier met dit prachtvolle verhaal. Als we geen betaalbare locatie voor de lezingen-middag van het het Historisch Aktie Kommittee kunnen vinden melden wij ons! (Grapje).
Zo herkenbaar, José! En hoezo is het sfeervol als je elkaar niet kunt verstaan?
Hallo José, ook toevallig, afgelopen zaterdagavond etentje gehad, ik zei van te voren: hoop dat er geen muziek speelt en….geen enkel muzieknoot te horen onder het eten alleen geroezemoes van stemmen en enkele harde lach, we zaten bij het raam ook zo heerlijk kan je even wegdromen als er stilte valt en ieder zit te eten, was zo gezellig zonder irritant sfeer-muziek, is helemaal niet nodig!
Ho hi , natuurlijk bij je thuis: maar wie is ie “goede kok”?!
Ben altijd wel wat zenuwachtig als ik aan de beurt ben voor een gezellige, geluidsarme lunch.
Toch maar eens wat vaker een cateraar inhuren😀😄
Zo is dat, lekker thuis. Daar doe je goed aan José!
Wij, ook oud-collega-dames met enkele aangewaaide vriendinnen, de “Bright site of live”-club, eten al jaren bij elkaar thuis. Dit na moe makende diners in restaurants. Vermoeiend omdat het onverstaanbaar werd. En de beurt rouleert. Mocht je zelf niet kunnen koken dan bestaan er uitstekende cateraars.