Wrevel in de wachtkamer

De afspraak in het ziekenhuis heeft heel wat voeten in de aarde.

Twee dagen voor ik op vakantie vertrek, ontvang ik een mailtje met een onverwacht snelle uitnodiging voor een onderzoek een week later. Na een uur bellen en in de wacht staan, geef ik het op en stuur een mailtje dat ik voor drie weken weg ben.
Mijn zoon lost tijdens mijn afwezigheid het probleem op. Hij weet met niet aflatende vastberadenheid tot het medische bolwerk door te dringen en annuleert de afspraak. Een nieuwe datum komt per post, zeggen ze. En inderdaad, bij thuiskomst vind ik twee brieven; één over de afspraak die afgezegd is en één met een nieuwe datum. Oeps, over twee dagen al en dan ook nog heel vroeg. Dezelfde dag ontvang ik drie sms’jes; bevestiging van de afspraak, dat ik geacht word alleen te komen vanwege Corona en dat ik me moet melden bij een aanmeldzuil in de hal. Een dag later vind ik een brief in de brievenbus dat de afspraak drie dagen uitgesteld is. Kan gebeuren. En weer ontvang ik drie sms’jes.

Drie dagen later sta ik bij de aanmeldzuil. Met hulp van een dienstbare vrijwilliger worstel ik mij door het systeem heen. Rijbewijs voor het scanvenster, wachten tot het beeldscherm uitgedraaid is en bevestigt dat ik ik ben, en wachten op een ticket. Het bonnetje verzekert me dat de afspraak klopt en geeft de route aan naar de betreffende afdeling. Na een lichte verdwaling op de goede plek aangekomen wederom een aanmeldzuil. Het gevaarte bevestigt dat ik een afspraak heb en hoest een ticket op met de boodschap dat mijn oproep op het digitale mededelingbord zal verschijnen en dat ik mag gaan zitten. Aangeslagen door het systeem neem ik plaats. Helaas geen zicht op het bord. Ik verschuif kregelig van plaats en kom terecht tussen een paar luidruchtige types. Voordat de oproep de kans krijgt het scherm te bereiken, roept een echte stem mijn naam en een vriendelijke verpleegkundige begeleidt mij naar de onderzoeksruimte. Aan het personeel ligt het niet.

Na drie brieven, twee mailtjes, twee uur aan de telefoon, zes sms’jes, twee aanmeldzuilen en een poosje wachten, loopt het onderzoek gesmeerd en kan ik naar huis.  

Drie dagen later heb ik Covid.

10 gedachten aan “Wrevel in de wachtkamer”

  1. Deze column kan zo naar de werkgevers in de zorg. Om ze aan hun verantwoordelijkheid te herinneren. Alsmede aan alle eventuele goede bedoelingen.

  2. Beterschap José!

    Met de inhoud van jouw blog heb ik vijf jaar mogen worstelen, bijna wekelijks… Regelmatig was ik in alle staten van woede en frustratie.
    Inmiddels ben ik er aan gewend en gelukkig is de frequentie qua ziekenhuis bezoekjes enorm gereduceerd! 😘

  3. Een beeldscherm dat bepaalt dat jij, jij bent. Zou je er eens aan twijfelen dan weet je waar je heen moet😉
    De hele tekst ademt wrevel in het kwadraat. Moet je je voorstellen dat je ziek bent en je beroerd voelt en dan al die rompslomp moet doorlopen.
    Even meende ik een positief einde met menselijke maat te bespeuren maar toen sloeg covid toe.
    Ik wens je een goede gezondheid toe!

  4. Geweldig! De aanhouder, volhouder en doordouwer wint/nen. Blij te horen dat de mensen- ondanks alles- jou goed hebben behandeld. We kunnen niet zonder…

  5. Hi hi heel herkenbaar! Bij mij nog een beetje verder: laboratorium afspraak :thuis digitaal regelen en met de “zuilen” nog eens laten bevestigen met een kaartje
    Uitslagen te vinden op mijn haga.nl
    Drie maandscontrolle via “app” door een aantal vragen te beantwoorden, afhankelijk van die antwoorden: tot over 3 maanden🤪
    Tja de digitale wereld🥵😛

  6. Hallo José, ja ik heb het ook eindelijk door hoe het moet met de zuil in het ziekenhuis, waar is de gleuf om id-kaart in te stoppen? 😊 Ik was al nerveus maar het lukte! Ik kreeg ook nog een mail dat ik me online kon aanmelden, dus thuis alles regelen en kon dan meteen door lopen, maar zuil is niet zo ingewikkeld. Dus doe zuil!

  7. Dit is geen zaak van digitalisering. Het is bureaucratisering en protocollengekte. In dat systeem past niemand en misschien is dat wel de bedoeling…

  8. Hai Jose
    Ik denk weleens wij ouderen passen niet meer in het systeem van digitalisering.
    We moeten ermee leren leven , want het wordt alleen maar meer digitaal.
    Gelukkig heb je kinderen die het voor je oplossen, wees daar naar blij mee

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *