Volle zalen

1 maart 2020. Ik heb de laatste twee kaartjes bemachtigd voor de allerlaatste voorstelling ‘Ehh’ van Brigitte Kaandorp. We moeten er wel voor naar Breda maar dat hebben we er graag voor over. Hoewel…..helemaal gerust op de goede afloop ben ik niet.

De zaal is tot de nok toe gevuld met meer dan duizend mensen. Wij zitten op het bovenste balkon nogal rechts richting podium en mijn buurvrouw ter linkerzijde heeft een nogal hardnekkig kuchje en elke lachsalvo levert mij een flinke hoeveelheid vocht op. In de pauze valt zij in slaap. Ach ja, carnaval net achter de rug. Na afloop veel geknuffel in de foyer en snel verlaten wij het pand. Zij wij de enigen die het virus zien komen? In de weken erna volgen de maatregelen van overheidswege elkaar snel op met als voorlopige finale een intelligente lockdown. Dit alles om het virus in bedwang te houden. Dat mislukt.

Twee jaar, ruim twee jaar trouwens, dicteerde Corona ons leven. We mochten dit niet, dan weer mochten we dat niet, soms mochten we ineens weer veel en soms mochten we helemaal niets. Hoe kwam ik die tijd door? Ik las, ik wandelde, ik zat achter mijn computer, ik was op de moestuin en keek ´s avonds naar series. Ik had het wel naar mijn zin, dacht ik.

10 mei 2022. Weer is het me gelukt aan de laatste twee kaartjes voor een voorstelling van Brigitte Kaandorp te komen. Voor het eerst van mijn leven zit ik op het schellinkje in de grote zaal van Carre, hutjemutje met wederom meer dan duizend mensen. De stemming is uitstekend, het gelach niet van de lucht en na afloop valt er geen onvertogen woord in de eindeloze rij voor de garderobe. Of het virus voor altijd vertrokken is.

Alles mag weer; naar de film en theater, uit eten, vrienden zien, verjaardagen vieren, het houdt niet op en de afspraken buitelen over elkaar heen. Oh, wat smaakt de vrijheid zoet. En toch, en toch, en toch, het is allemaal wel veel in één keer.

Het is ook nooit goed.

7 gedachten aan “Volle zalen”

  1. Wederom mooie column José, mijn man en ik geen Corona gehad, dankzij misschien de vaccinaties of gewoon geluk gehad, wel blijven wij nog steeds uit de buurt van drukte! Groeten Hilda

  2. Mooi hoe je dat dubbele gevoel van dreiging en genieten in de eerste alinea beschrijft José.
    Ook wij waren al in een vroeg stadium achterdochtig omdat we in februari 2020 vlakbij Italië waren.
    En dan nu. Weer een dubbel gevoel dat ik herken. En een goede kennis is net gecremeerd; Corona.
    Volle zalen mijd ik nog, hoewel, in september naar de Arena voor een twee jaar uitgesteld concert. Foute timing ben ik bang.

  3. Ja heerlijk dat bijna alles weer kan en ook wij genieten volop! Een concert en theater, maar we blijven voorzichtig, dachten wij! Nu heb ik toch Corona, geniet van een dik boek, hoest wat, snottert iets en doe ‘s middags een dutje. Gelukkig goed gevaccineerd!

  4. In aansluiting op bovenstaand beschreven onbestemde gewaarwordingen bij ondergetekende (1953-) de benauwdheidsklachten (positieve zelftest 15/5 jl. ) vandaag de helft minder zijn dan gisteren. Leve de tijdige booster! Ik wil 10/9 Brigitte en Jenny meemaken✊Dank José

  5. Inderdaad, José, het is ook nooit goed. In alles!
    De moeilijke tijd ligt achter ons en het is alsof het er nooit geweest is.
    Hoewel de wetenschappers voorspellen dat er weer een coronagolf zit aan te komen.
    Dan hebben we weer iets om over te schrijven, te praten, te mopperen en ligt het kaarsincident
    van Johan Derksen weer ver achter ons.Gr., Betty

  6. Er zijn nog steeds veel besmettingen. Ik hoor het om me heen.
    Maar omdat het geen zwakke of zeer oude mensen zijn, blijft het bij een stevige verkoudheid.

  7. Hoi José,
    Je omschrijft heel mooi een gevoel dat (vermoed ik) bij bijna iedereen leeft, maar nauwelijks wordt besproken. Ik herken het in ieder geval volop: we genieten ervan, maar denken steeds: ‘kan dit wel?’

Laat een antwoord achter aan Jacques Thorn Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *