Nee, het is niet door vliegschaamte dat ik zelden in een vliegtuig stap. De controle bij de beveiliging bijvoorbeeld gaat bij mij zo vaak fout, dat alleen daardoor al mijn lust tot vliegen is vervlogen.
De eerste keer, zo’n twintig jaar geleden, verzocht een bij voorbaat humeurige vrouw mijn bergschoenen uit te doen. Dat kan ik niet zonder stoel, want dan val ik om. Mijn verzoek om een stoel werd als weigering gezien. De rij was lang en de spanning voelbaar. De sfeer werd allengs grimmiger. Ten slotte voerde de nu heel boze vrouw me af naar een kaal hokje waar ik van de hoogste baas, gekleed in indrukwekkend uniform een boetepreek kreeg. Uit puur lijfsbehoud ging ik diep door het stof.
Een andere keer – ander jaar, ander land – had ik bij de terugvlucht vergeten mijn onvolprezen zakmes met minstens tien hulpstukken uit mijn handbagage te halen. ‘Die nemen we in,’ kreeg ik te horen. Geen sprake van, mijn dierbare zakmes! ‘Dit zakmes is een erfstuk, ik kan niet zonder. We hebben een probleem.’ De onderhandelingen duurden toch zeker wel een half uur, man en zonen stonden gegeneerd op afstand, tot de andere kant zwichtte. Het zakmes verdween in het ruim, keurig verpakt in een kartonnen doosje met een touwtje eromheen.
Dit jaar moest het vliegen er weer eens van komen. Op vliegveld Rotterdam, klein en genoeglijk, leek alles gladjes te verlopen. Leek, want een frisgeschoren jonge man haalde fronsend mijn handbagage van de band en onderwierp de inhoud aan een minutieus onderzoek. Trots haalde hij het schuldige voorwerp uit de rugtas: een bekertje yoghurt. Restant van een vroeg en haastig ontbijt. Voor de terugvlucht vlogen we van een nóg provincialer vliegveld: niks drie uur van tevoren aanwezig, geen rijen, geen lange tochten op lopende banden, niets van dat al, maar wel controle natuurlijk.
Het poortje piepte, of ik mijn schoenen uit wilde doen. Het poortje piepte, of mijn riem afkon. Het poortje piepte. Enfin, uiteindelijk stond ik in mijn hemd met lichtelijk wanhopige mensen om me heen. De fouilleerkruimeldief er bijgehaald: mijn voorkant, schoon, dan naar de achterkant. Net ter hoogte van mijn heup keek reisgenoot K, druk in de weer met vijf bakken vol kleding en andere attributen, even achterom: ‘O ja, ze heeft een nieuwe heup.’
Meer treinen graag.
José ik bedoelde natuurlijk vlieggezeur van de douane! Maar grappig dat ook jij niet dacht aan de nieuwe heup!
Wat een verhaal, geweldig. Dit kan onder vliegschaamte vallen maar meer nog vlieggezeur! Blij dat je veilig weer thuis bent?
Tja, dagen hobbelend over de kasseien in de postkoets en de angst voor struikrovers, dat was in elk geval avontuur😉
hahahaha….wat een goed verhaal weer over het genante gebeuren op de vliegvelden, overal en nergens ter wereld. Waarom pakken ze de ECHTE fouten er niet tussenuit? Waarom zijn wij altijd de pineut? Ik heb zeer veel gevlogen voor werk, maar sinds dat niet meer hoeft, ben ik nog maar 1 keer ( in de laatste 10 jaar) in een vliegtuig gestapt: we hadden nog een voucher liggen, ergens. Ik mis het niet, alhoewel… de leuke voorpret van het starten met drankje op Schiphol, de thrill van het opstijgen…? Nee. nu nog niet!
Heel herkenbaar! Maar vliegen is voor mij altijd een noodzakelijk kwaad geweest. Heb me vast voorgenomen om er nu helemaal mee op te houden!!
Sinds vijf jaar heb ik een mooi ijzerwerkje in mijn linkerbeen, een soort meccano-hijskraan, als reparatie van een gebroken knie. Ik ben er een aantal keren mee wezen vliegen, maar er is nooit gepiept!! Tot mijn verbazing, maar vooral opluchting.
Helaas heb ik in de loop der tijden minstens drie klein Opinelmesjes achter moeten. laten, totdat ik mijn lesje had geleerd om ze niet meer in mijn handbagage mee te nemen.
Maar: een opluchting om niet meer te vliegen!
Hemel Jose,
Wat een gedoe! Wel hilarisch maar heeel vervelend en irritant, als je er mee geconfronteerd wordt. Ik heb ook wel eens afstand moeten doen van een fijn zakmes en een een keer een met liefde gemaakt en gekregen potje jam. Dacht toen handig mijn koffer als handbagage mee te nemen. Ik weet dat ik nog tegen de controleur zei dat hij het dan maar in ieder geval mee naar huis moest nemen. Zonde om het weg te gooien. Ja, de angst voor ellende zit er nog goed in. Alternatieven zijn wat dat betreft minder neurotisch. Of na een operatie standaard een brief mee geven die je dan kan laten zien. Of zouden dan weer bang zijn voor misbruik?
Grappig, José, als al dat vlieg gedoe ook niet zo verdomd gênant en irritant zou zijn. Zeer herkenbaar;)
Vakanties met de auto zijn ook leuk!
Moest je ook je litteken laten zien, als bewijs van je nieuwe heup? Dat moest mijn vader op het vliegveld in Macedonië, wel op een afgezonderd plekje.