Het hangt in de lucht, je voelt het aankomen. Is het een tijdlang min of meer verboden geweest om je te vervelen, dat wordt radicaal anders. Nu gaat het nog om een eenzaam artikel in een krant over het vergeten bestaan van vervelen. Waar één krant begint, zullen alle andere volgen. In een mum van tijd wordt vervelen een heilig moeten. Verveel en u bestaat.
Toen ik kind was, zat ik op één clubje. Op gymnastiek, omdat mijn moeder zeker wist dat ik zonder rekstok een kromme rug zou krijgen, en later bij de kabouters, omdat mijn moeder oordeelde dat ik neigde naar mensenschuwheid. Mijn weken waren overzichtelijk en gevoegd bij het feit dat ik niet op straat speelde (mensenschuw ten slotte) rommelde ik in huis, pakte een pop die ik meteen neerlegde, vroeg mijn moeder de oren van het hoofd en bleef tenslotte hangen in een boek.
Mijn kinderen mochten op twee clubjes, verder hadden we – hoe modern – een videoapparaat, een paar jaar later gevolgd door de eerste spelcomputers – nu een collectorsitem. Nog steeds ruimte genoeg voor verveling.
De kinderen van nu ondergaan vele clubjes en partijtjes en zijn voortdurend in de auto op weg van het een naar het ander. Ervaren en beleven, daar gaat het om. Naast al die verplichtingen zijn er mobieltjes en tablets voor de tijdverslindende social media. Buiten spelen, de ultieme plek om je lekker te vervelen, gebeurt niet meer. De eerste overspannen groep 8-er is reeds gesignaleerd. Burn out volgt. Hoe moet dat later?
Voor het eerst van mijn leven voel ik me trendsetter of early adapter, daar ben ik nog niet uit. Al enige tijd schrap ik bezigheden of begin niet aan nieuwe. Het resultaat bleef lang op zicht wachten. Ineens, verleden week op een miezerige morgen kwam het: ik had niets te doen. Na een uur doelloos door het huis lopen, ben ik dan toch maar begonnen aan het strijken van de stapel schone was die al een half jaar lag te smachten naar een hete bout. In opperste verveling domweg gelukkig achter de strijkplank.
Misschien moet ik op cursus, of lid worden van een gespecialiseerde vereniging? Van school (scholen) kan ik me wel verveling herinneren, maar ik ben er de laatste vijftig jaar eigenlijk niet meer aan toe gekomen. En ook nu verveel ik me niet. Hooguit merk ik – verborgen angst voor het vacuüm van de voltooiing? – dat ik de dingen wat langzamer doe. En ik heb de tijd. Daarom slaat televisiekijken ook niet echt aan, want dat gaat maar door. Al moet ik toegeven dat het moderne uitgesteld kijken en het live pauzeren dan wel weer bevallen.
Ik begrijp dat jullie verveelders nu voor een nieuw bezigheidsgat staan, door het wegvallen van Mathijs van Nieuwkerk en zijn prachtprogramma. Mij ging dat te snel. Voor ik mijn gehoorapparaat heb afgesteld is hij alweer vier onderwerpen verder.
Vervelen als kind lijkt toch anders dan vervelen als groot mens. Als kind kon je echt doelloos door het huis dwalen. Of je ging ´lummelen´. Wat een heerlijk woord ook. Als groot mensen doe je de dingen waar je anders niet aan toe komt. Ik ben nu begonnen aan het breien van een knalrode knuffelvis.
Goede trend!
Vervelen deed ik als kind in de klassen van de lagere school tijdens de godsdienstlessen. Vreselijk vond ik de lessen. En altijd van een kapelaan of non. Ik telde alle A tjes en E tjes uit de catechismus.
Nu ik oud ben en alleen, verveel ik me vaker. De TV of de computer is tegenwoordig “mijn geranium.”
Heel andere jeugd. Ik was juist altijd buiten. We kwamen overal en nergens. Doelloos onderzoeken van de buitenruimte.
Langs de kades struinen terwijl ik niet kon zwemmen, chauffeurs van Van Gend&Loos helpen, pinda’s jatten uit een loods, fikkie stoken, eerste (en vrijwel laatste) pakje sigaretten kopen en oproken, belletje trekken. Buiten was altijd iets te doen, inclusief af en toe een partijtje knokken.
En als ik toch thuis was, las ik veel want thuis was verder niet veel te doen.
Ha, ha José , herkenbaar. Moesten we voorheen altijd maar van alles . En deden we ook van alles. Nu zeggen we soms NEE en tja dan loop je soms doelloos rond van wat zal ik nou eens gaan doen? En dan ga ik ook even strijken. Radio aan, muziekje of een boeiend praatprogramma en dan heb ik tenminste echt iets gedaan.
MAAR……mijn was ligt hooguit een halve week naar die hete bout te smachten, niet een half jaar!