Tot Sint Juttemis achter de geraniums?

Een jaar lang heb ik Hugo de Jonge en Mark Rutte het voordeel van de twijfel gegeven bij weer een nieuwe maatregel die enige tijd later werd verlengd. Met de derde keer verlengen van de avondklok en het niet openen van de terrassen kreeg ik het lastiger, maar ja, ik begreep ook wel dat de cijfers niet bepaald de goede kant opgingen. En de prik kwam in zicht!

Maar nu is het op. Op een zaterdagochtend bladerde ik wat door de krant en mijn oog viel op een artikel over een in Nederland doodgereden wolf. We hebben minder vrijheid dan een gemiddelde wolf, dus met mooi weer trekken we er massaal op uit en dan gebeurt er wel eens wat. Ja, he, he, vind je het gek. Maar zo simpel lag het toch niet, eigenlijk was het onze schuld van die wolf. Hadden we maar binnen moeten blijven. Omgekeerde wereld.

Een uur later begon ik enigszins gekalmeerd aan mijn volgende zaterdagkrant en las de ingezonden brief van de dag ´laat één groep zich nog een tijdje afzonderen´. Natuurlijk ging het over Corona, maar wie zou die ene groep toch zijn? Jongeren die zich niet meer aan de regels houden? Schoolkinderen misschien? Kinderen binnenhouden vind ik niet redelijk, de groep ongehoorzamen wel, maar ik had mijn twijfels over de uitvoerbaarheid van dat plan. De schrijver bedoelde dan ook mijn eigen groep, de zestigers en zeventigers. ‘Wij’ liggen en masse op de ic en verstoppen de zorg. Wij dus, die nu al meer dan een jaar zich aan alle regels houden, geen boodschappen meer durven doen, uitwijken voor ieder jong mens die we tegenkomen omdat zij dat niet van plan zijn. Wij dus. Omgekeerde wereld.

Een tijdje afzonderen, welja. Ik begrijp best dat de schrijver van deze brief, hoofd ic van een ziekenhuis het zwaar heeft, maar om dan de meest makke schapen op te sluiten?  Met de hortende vaccinatiecampagne zitten we achter de geraniums tot Sint Juttemis.

Sinds die ochtend ben ik dus afwisselend boos, kwaad en woedend en ben ik alles vergeten wat ik ooit heb gewaardeerd aan de Coronatijd. Tot de uitnodiging op de deurmat valt.

En de wolf? Functie elders dan maar?

8 gedachten aan “Tot Sint Juttemis achter de geraniums?”

  1. Die wolf een functie elders? Nee José, daar gaan wij niet over. Gewoon boodschappen blijven doen hoor.
    Good Luck!

  2. Met enthousiasme kroop ik achter de computer. Ik een maakte een prachtig voorbeeld mee dat past bij jouw verhaal over de mooie herinneringen die we later zullen hebben aan de corona-tijd.
    Tot mijn schrik zie ik dat je nu je ergernis eruit gooit. Je ergert je aan een ongenuanceerde vuilspuiter op internet!! Kop op José… er bestaan duizenden malloten die ondoordachte idioterie spuien. Ga die mensen alsjeblieft niet serieus nemen!!
    Dus wat doe ik: ik kom lekker toch gewoon terug op jouw vorig stukje. Later komen er, naast alle narigheid, ook mooie herinneringen aan de lockdown-sfeer boven drijven. Zo’n voorbeeld maakte ik afgelopen vrijdag mee. Petra en ik zijn vaste Mattheus-gangers. Dit jaar wisten we het toch te regelen dat we erbij waren: we kochten een digi-getallenreeks waardoor we via de laptop het Rotterdams Philharmonisch Orkest in de Doelen konden volgen. Normaal is het een prachtige sessie maar na meerdere uren ga je de concertzaal-stoeltjes toch flink voelen. En dan nu in corona-tijd: heerlijk op de bank voor de laptop, cognacje erbij, speciaal voor de gelegenheid luxe bonbons ernaast. Topavond!!
    Dit is zo’n mooie herinnering waar jij het over had. Ik weet zeker dat ik bij de uitvoering van volgend jaar, tegen de tijd dat die soldaat met zijn spijkers zijn klus gaat klaren, het ongemak van het concertzaalstoeltje zit te verbijten en tegen Petra fluister: “weet je nog, vorig jaar!!”.

  3. Natuurlijk hebben we de pest in. Het wordt zo langzamerhand tijd dat we van het virus afkomen.
    We weer gezellig zonder wolven op terrassen kunnen zitten met een glaasje wijn en bitterballen.
    Uit eten kunnen gaan. Voor het eerst ben ik blij dat ik boven tachtig ben. Dus twee maal gevaccineerd. Ik kan je vertellen dat geeft een enorme rust. Niet meer ‘s morgens om zeven uur mijn boodschappen hoeven te doen. Vorige week weer voor het eerst een van mijn zonen kunnen omhelzen.
    Ik heb het artikel niet gelezen, zoals ik tegenwoordig ook de coronagesprekken weg zap. Ik weet het nu wel, we zijn er voorlopig nog niet vanaf en het vaccineren gaat veel en veel te langzaam.
    Je bent terecht boos José. Een goede reden voor een leuke blog. Dat dan weer wel! Gr.

  4. Weet je wat ook erg is? Ik ben niet meer boos, woedend of verontwaardigd. Ik ben gewoon een mak schaap. Dat had ik nou nooit gedacht van mijzelf, dat dat nog eens zou gebeuren. Ik laat het allemaal van mij afglijden. Murw kan je het ook noemen. Nog even hoop ik.

  5. Ja hè, makkelijk scoren met de domste brief van de week!
    En dan al die arme tobberds die in de pen moeten klimmen om de geleerde dokter er op te wijzen dat ze gewoon hun brood moeten verdienen, of moeten mantelzorgen bij gebrek aan beschikbaarheid van professionele zorg.

    Nu zwijg ik maar bescheiden over mijn meest recente vaccinatiekolieken. Weer geen prik!

  6. Ik was ook boos over die ingezonden brief. De meest makke schapen zijn wij! Ik weet nog die keer dat ik toch de drukke stad inging omdat ik iets echt moest kopen. Ineens besefte ik, om me heen kijkend, dat ik de enige witharige was in de drukte!
    Voor ons hoef je geen regel te stellen. We passen vanzelf op.

  7. Ja het is te gek voor woorden. Hoe verzin je het ons opsluiten terwijl we zo braaf en voorzichtig zijn! Gelukkig heb ik de 1e prik gehad! Hoop dat jullie ook snel aan de beurt zijn!

  8. Boos. Dat gevoel ken ik wel. Dat afzonderen zou vrijwillig moeten zijn, voor mensen die bang zijn en/of kwetsbaar en daar zouden bepaalde boodschappentijden voor kunnen worden gereserveerd. Maar wat gezond verstand zou ook geen kwaad kunnen. Al die angstporno op de televisie! Zet hem eens uit en relativeer! De IFR is 0,23%, met bloedgroep O ben je nauwelijks vatbaar, mondkapjes werken niet, ga de zon in en versterk je immuunsysteem en staar je niet blind op de vaccinaties, verdiep je daar eens in! Succes!

Laat een antwoord achter aan Betty van Bellen-Goddijn Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *