Terug naar Roemenië

Het is een snikhete julidag in 1973 en na dagen rammelen in onze aftandse besteleend, nemen we een duik in een meertje in Roemenië, omringd door Roemenen die twee westerlingen wel een aardige bezienswaardigheid vinden. Een vriendelijk jongen van een jaar of vijftien stapt op ons af en maakt een praatje. Onze voertaal is Frans dat hij veel beter beheerst dan wij, hoewel we met handen en voeten een heel eind komen. We wisselen adressen uit en we beloven terug te komen. Twee jaar later is het zover en staan we voor de flat van Alexandru en zijn ouders in Caransebeş, Roemenië.

De ontvangst was hartelijk en de volgende ochtend om tien uur zaten we al aan de slivovitsj met heerlijk eten op de tafel. Weigeren was geen optie. Aan het eind van de dag vertrokken we als balletjes naar onze niet al te schone camping. De dag erna brachten we een bezoek aan de boerderij waar oma woonde met ooms en tantes en neefjes en nichtjes. Ook daar werden we koninklijk onthaald. Als cadeau kreeg ik een met veel zorg handgemaakt Roemeens kostuum ‘omdat ze er toch niets meer aan hadden’. Maar eerst moest ik het aantrekken en me laten vereeuwigen met de diverse familieleden.

In schril contrast met de hartelijkheid van de familie was de heimelijkheid daarbuiten. Op de trap moesten we fluisteren, de buren mochten niet horen dat er buitenlanders op bezoek waren, dus van logeren was geen sprake. Daarom loodste zijn moeder ons stiekem mee naar het hotel waar zij werkte om een warme douche te nemen. We hoorden het met verbazing en een beetje ongeloof aan, het strookte totaal niet met het beeld dat wij hadden van dit land. Roemenië kon er toch wel mee door als socialistische heilstaat? Ik geloof niet dat wij bewust onze ogen sloten voor de werkelijkheid in het Oostblok, wij, kinderen van de vrijheid, konden ons hun realiteit gewoon niet voorstellen.

Bij het afscheid vertelde Alexandru dat hij ons graag in het vrije westen wilde komen opzoeken. Daar hadden wij weinig fiducie in, maar soms stelt het leven je voor verrassingen: verleden week was hij, met zijn vrouw en in hun in Nederland studerende dochter, bij ons op bezoek. Het was een dag vol verhalen uit een voorbije en een andere wereld. Waarom we meer dan veertig jaar niets van hem hoorden, over de Revolutie in 1989 die begon in Timisoara, waar hij als arts in het ziekenhuis de doden en gewonden zag binnenkomen en over de corruptie nu.

Tassen vol lekkere waar gingen over en weer. In onze voorraadkast staat Roemeense slivovitsj uitnodigend te lachen. Zij gaan naar huis met Hollandse jenever en de Roemeense kleren die terugkeren naar het land waar ze thuishoren.

Daar sta ik op mijn Roemeens, naast Alexandru en familie.

16 gedachten aan “Terug naar Roemenië”

  1. Wat leuk dat die mensen zo’n enorme moeite hebben gedaan om jullie terug te vinden. Dan heeft jullie bezoek in 1973 erg veel indruk op hen gemaakt!!

  2. Leuk dat na zoveel jaren iemand nog steeds herinneringen aan jullie ontmoetingen had. Mooi beschreven ook!

  3. Heel herkenbaar, we hebben nog steeds contact met de 1e Roemeense vluchteling die bij vwn aankwam. En we zijn er veel keer In Roemenië geweest! De gastvrijheid die we ontvingen was heel bijzonder!

  4. Zelfs nu ik weet dat jij het bent, herken ik je niet op de foto! En wij maar denken dat we alles begrepen maar we snapten natuurlijk niets. En dat is feitelijk natuurlijk nog steeds zo, hoewel social media daar wel verandering in gebracht hebben.

  5. Mooi verhaal, José, ben wel erg benieuwd waarom dat weerzien veertig jaar op zich heeft laten wachten.

  6. Wat ontzettend grappig José om de vrouwen afgebeeld te zien, gekleed als in een ver verleden en je man echt seventies😀 Hij springt eruit!
    Mooi verhaal.

  7. Wat een geweldig verhaal! Wat heerlijk om hem teruggezien te mogen hebben…twee jaar geleden hadden wij dat met ‘n Poolse en haar man die toedertijd verkering hadden en nu opa en oma zijn…dus ik snap hoe jij je gevoeld moet hebben….

  8. Een erg mooi verhaal en waanzinnig leuk dat je elkaar na 40 jaar weer ontmoet hebt! Heel mooi. Mooie foto ook: staat je goed zo’n Roemeense outfit.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *