Oma in opmars

Over zes maanden begint mijn nieuwe leven, zeggen de ervaringsdeskundigen om me heen. Zelf voel ik het nog niet zo aankomen maar op het moment dat ik de baby in mijn armen houd, weet ik wat er bedoeld wordt, zeggen ze. Ik word oma dus.

Nu is het geheugen een lastig en onbetrouwbaar iets, maar ik kan me toch herinneren dat vroeger deze overgang voor alle partijen niet zo schokkend was. Mijn eigen oma´s heb ik nauwelijks gekend, de een overleed toen ik anderhalf was, de ander was ziekelijk en lag altijd op bed. De twee opa’s waren langer in mijn leven. De een op afstand, bij de ander woonden we min of meer in. De herinnering aan hem blijft voor altijd bij me. Hij hoefde geen opa te spelen, hij was er gewoon altijd als rots in de branding.

Mijn vader en moeder waren oud toen de kleinkinderen kwamen. Niet perse in jaren, maar zij – en hun generatie – maakten de crisis en de oorlog in volle hevigheid mee en dat had zijn sporen nagelaten. Ook daarna hebben mijn ouders altijd moeten sappelen en zijn pas een beetje gaan genieten van vrije tijd en een bescheiden hoeveelheid luxe toen mijn vader de felbegeerde AOW kreeg. Mijn moeder smolt, zoals ik haar nooit heb zien smelten – behalve op foto’s waar ze haar eigen baby’s in de armen houdt – bij de eerste aanblik van de zuigeling die nu vader gaat worden. Ook later kon ze in stille verrukking naar de spelende jochies kijken, ‘wat een rijkdom’ voor zich uit mompelend. Mijn vader kon in aanwezigheid van de jongetjes ineens gaan kreunen, naar zijn nek grijpen en met veel misbaar en opgelucht kijkend een mars tevoorschijn toveren. Mijn kinderen waren dol op dit ritueel en het verhaal wordt nog steeds door mijn grote zonen gememoreerd. Maar geregeld oppassen? Geen sprake van. Wij waren de eerste generatie vrouwen die massaal bleef werken als er kinderen kwamen. Geen moeder die eraan dacht, geen dochter die erom vroeg om op de kinderen te komen passen. Opvang losten we op met crèche, vrienden en buren.

Tijden zijn definitief veranderd voor opa’s en oma’s. We zijn fit, we hebben tijd en we leven al langer in luxe. Hoe het met mij zal gaan als oma? Eerst maar eens het ukkie in mijn armen houden en niet laten vallen. Dan zie ik wel verder.

12 gedachten aan “Oma in opmars”

  1. Felicitaties van iemand die van zijn tweede tot zijn vierde levensjaar de nachten doorbracht in het dichtstbijzijnde grootouderlijk huis. Oorzaak was de geboorte van mijn broer die in het te kleine ouderlijk huis ook mijn Lebensraum nodig had. Ik wens jouw zoon tot in lengte van jaren een behuizing toe die een dergelijke operatie niet noodzakelijk maakt. En so what? Komt tijd komt raad zeggen ze hier in het oosten. Nogmaals proficiat!

  2. Toch interessant om na te gaan waar de verandering naar toe gaat. Was het niet zo dat in nog vroeger tijden de grootouders wel degelijk een rol speelden bij de opvoeding? Ik heb wel eens gelezen dat een van de oorzaken dat vrouwen gemiddeld langer leven dan mannen gelegen was in het feit dat zij ook na hun rol als moeder nog een belangrijke rol als grootmoeder en opvang van de kinderen daarna hadden.

  3. Wat leuk, oma worden. Gefeliciteerd!
    Door jouw mooi geschreven herinneringen, komen er bij mij ook verhalen
    op.
    Jammer is dat ik nooit oma heb mogen worden.
    De tijd dat iedereen over haar/zijn kleinkinderen begon te praten en de vraag
    kwam: “Hoeveel kleinkinderen heb jij?” Is voorbij.
    Ik antwoordde altijd: “Mijn man en ik hebben besloten, we nemen geen kleinkinderen.”
    Voordat ze die grap begrepen…

  4. Gefeliciteerd José,
    Wat een mooi bericht en wat een mooie bespiegelingen over het oma- en opaschap in de Niekusfamilie. Houd ons op de hoogte!!

Laat een antwoord achter aan Tonny van Oijen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *