Niks nieuws onder de zon?!

In de entree van het dagcentrum voor ‘mensen met een beperking’ ontwaarde ik in mijn linkerooghoek een levensgrote houten kist met daarop in rode letters ‘doppenactie’. Wat voor doppen dan, melkflessen bestaan toch niet meer? Gehaast liep ik door want het kerstconcert gezongen door het koor van mijn vriendinnen stond op beginnen. Tijdens de derde keer Jingle Bells raakte het publiek zo enthousiast dat er meer dan luidkeels werd meegezonden, er een dansje werd gemaakt en de dirigent ongevraagd assistentie kreeg. Een kinderlijke vreugde waar geen cynische ziel tegen bestand is.

Toen ik jong was kregen we schoolmelk in flesjes met ‘zilveren’ dekseltjes die je met een flinke duw van je duim los kon maken of waar je – en dat deed je op school – een rietje doorheen prikte. De melk stond buiten in kratten op ons te wachten, en als de zon scheen, leverde dat een lauw en weeïg smakend drankje op dat weinig met melk te maken had. Ik stond te trappelen om goed te doen en dat was op mijn katholieke school niet moeilijk, want we hadden de missie en die zat blijkbaar met smart op onze doppen te wachten. Daarom verzamelde ik bevlogen de capsules, die ik in het schuurtje op het schoolplein deponeerde. De geur die me tegemoet sloeg als ik de deur opendeed, tartte elke beschrijving, maar het gevoel door deze beproeving een beetje heilig te zijn, maakte veel goed. Hoe de missie nou toch beter werd van dat aluminium en zilver, heb ik me nooit afgevraagd.

Na het concert liep ik terug door de hal en inspecteerde de kist wat nader. De kist bleek al goed gevuld met plastic doppen. Ook nu van melkverpakkingen en van nog veel meer. Heel verstandig om ze te sparen. Goed voor de gemankeerde medemens, de opbrengst is immers bestemd voor meer geleidehonden, en goed voor het milieu. Toch zou ik voor één dag weer het kind willen zijn dat zonder bedenkingen en vol overgave zilver van flesjes peutert. Ik zou er de lucht voor op de koop toe nemen.

16 gedachten aan “Niks nieuws onder de zon?!”

  1. Zo’n tien jaar jonger maar ook ik kreeg nog schoolmelk. In n plastic beker, die zaten in kratjes. Met dezelfde sluiting als tegenwoordig nog op de joghurt.
    Doppen spaarden we niet meer op school. Wij spaarden kranten en de opbrengst, hoewel katholiek, hield de school lekker zelf.
    Thuis spaarden we nog wel doppen want daar hadden we nog gewoon flessen. Die doppen kon je om een touwtje buigen. Als je er maar lang genoeg mee door ging had je meerdere touwtjes met doppen en die hing je dan voor de deur naar het plaatsje zodat de vliegen niet naar binnen kwamen. En dan weer verder sparen want bij vriendinnetjes thuis hadden ze zo’n ding natuurlijk ook heel hard nodig.
    In de 70ger jaren moest iedereen overstappen van melk naar wijn want toen werd het ‘kreatief met kurk’.
    Die kurk is nu aan het verdwijnen want blijkt slecht voor milieu. Kunststof is blijkbaar beter…

  2. We hadden natuurlijk schoolmelk – smerig – maar sparen voor de missie of wat dan ook deden we bij ons op school niet, en die was toch echt ook RK. Of ik heb het gemist? Ik had wel een mooi boek over de missie met een fraai stripverhaaltje over een kind in Afrika en zijn beschermengel. Kan vandaag de dag vast niet meer door de beugel…

  3. Spaarde vroeger ook de doppen voor de missie. Nooit begrepen hoe dat verder ging en bij mijn Heeroom of ome Henk in de missie zouden arriveren. Grappig haast zo’n onwetendheid.

  4. Er zijn meer doppenacties, bijvoorbeeld voor KiKa.
    Ze gaan dan naar een recyclebedrijf die 20 cent per kilo naar KiKa overmaakt.
    Dat kan behoorlijk oplopen als iedereen ze zou gaan sparen.
    Ik ben nog maar net begonnen.

  5. Ja we hebben heel wat verzameld…
    Als ik die bergen plastic zie, vraag ik me toch af of het niet eens een heel stuk minder moet, en kan. Ook ons recyclen is nog niet op het niveau dat het zou moeten zijn.

  6. Ik doe mijn doppen keurig in de plastic bak. Maar gisteren op het nieuws vernam ik dat ons gescheiden plastic niet meer wordt verwerkt in China en gewoon de vuilverbrander in gaat.
    Waar staat die doppenbak?

  7. Bij mij kwam altijd de neiging op om later de missiezusters te gaan helpen. Alles was immers voor de missie. Daarbij denk ik ook aan mijn karige spaargeld wat ik af en toe van een oom en tante kreeg voor mijn (slechte) rapporten.

  8. In de doppen, maar ook in zilverpapier, zoals de wikkels van chocoladerepen, zat tinfolie. Dat werd gerecycled. De nette naam is staniol als ik het goed heb onthouden.

  9. Getverdegetver, schoolmelk. Maar ook ik heb melkdoppen voor de missie gespaard. Die lucht hangt nou wel weer in mijn neus….

    1. Melk, alleen als die ijs- en ijskoud is. En dan nog liever niet.
      Een keer bleek de melk bedorven en heb ik terstond al kotsend de hele inhoud van mijn maag naast het krat gedeponeerd. Over jeugdtrauma’s gesproken.

  10. Niks missie of zending in mijn geval. Wij van de Openbare, de Terweeschool spaarden ze ook. Maar ik herinner me niet meer waar we die doppen nou inleverden. En die melk, ja lekker tijdens de les, sabbelend op zo’n papieren rietje. Ik zie nog de melkboer voor me die, in overall en met kaplaarzen zo’n ijzeren krat met mini melkflesjes in de klaslokalen kwam afleveren. Het was Menken melk uit de Van Assendelftstraat en onze moeders kochten daar gele bonnen en tegen inlevering kreeg je dan een flesje schoolmelk. Altijd een beetje lauw, dat wel.

Laat een antwoord achter aan Cor Smit Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *