Naar het buitenland

Er was een tijd dat een reis binnen Europa een groot avontuur was. Ik herinner me de keren dat we ons ver in Joegoslavië waagden. Ja, toen was het nog Joegoslavië. In een rammelende besteleend, volgeladen met kampeerspullen, vertrokken we richting de socialistische heilstaat. Via obscure campings die altijd vlak naast de autobahn lagen (hoe we aan adressen van campings kwamen weet ik niet meer, want van internet nog geen sprake), liepen we in de kokende zon zonder airco in de auto geheid vast bij München in een gigantische file. Als die hindernis genomen was wachtte ons de Würzerpas die Oostenrijk van Joegoslavië scheidde. Zo steil, dat het verhaal ging dat je beter achteruit met je eend de helling kon nemen.

Er was een tijd dat reizen in Europa comfortabel, maar weinig avontuurlijk was. We zoefden in onze gerieflijke auto, met muziekje en koeling, door heel Europa over perfecte snelwegen. Overal was de euro het betaalmiddel, grenscontroles bestonden niet meer, internet verschafte de informatie over campings onderweg. En als de zin om te kamperen ontbrak, namen we gewoon een hotel, tot we alleen nog maar hotels namen.

Nu is reizen weer een avontuur. Na twee jaar Nederland (best wel mooi hoor) trok het buitenland. Bovendien wilden we eindelijk de voucher van een geannuleerde reis opsouperen. Het werd Italië, ooit door ons versmaad, de laatste jaren omhelsd. We vertrokken met twee soorten mondkapjes, voor Duitsland en voor Italië. QR-code geïnstalleerd, het gele boekje laten bestempelen en het voor Italië verplichte DPL-formulier met veel elektronisch geworstel ingevuld. De Duitse autowegen waren een grote bouwput, in Zwitserland werden de tunnels grondig onder handen genomen, zodat zelfs de TomTom en Google Maps niet meer wisten hoe te rijden en ik wanhopig met een overjarige ANWB-kaart op schoot zat. Na twee lange dagen filerijden in de stromende regen bereikten we het beloofde land en een stralende zon.

Nog nooit zo’n ontspannen vakantie meegemaakt. Tot de terugweg.

10 gedachten aan “Naar het buitenland”

  1. Ik geniet altijd van jullie reacties. Herkenning, glimlach, nieuwe ideeen. Ga zo door, per favore.
    Over de terugreis schrijf ik nog wel een keer. Eerst een andere Italiaanse herinnering. Die komt vandaag.

  2. Ja weer een mooi stuk José.
    En op je vraag hoe je aan campings kwam: wij hadden een gids met campings in Europa die we altijd gebruikten. Gewoon bij de ANWB gehaald. Misschien jullie ook?

  3. Ja, ik herinner me dat ik (1965) stage ging lopen bij Euratom aan het Lago Magiore. Ik ging daar in mijn besteleend naar toe en moest de Gothardpas over. Dat ging goed maar niet zo snel: plankgas in de eerste versnelling. En vóór mij geen file te bekennen !

  4. De leuke keerzijde van dit soort vakantierampen is, dat je het na een tijdje gaat romantiseren. Over een jaar verwacht ik een blog van je over de romantisch herinneringen aan 2 dagen file in de regen: de cd die je 43x hebt gedraaid en tot in de lengte der dagen voor beide één lange oorwurm is, het overweldigende uitzicht over de noeste Alpen in de stormachtige regenbuien, eindelijk tijd voor elkaar met de daaropvolgend + en -, het woordspelletje met nummerborden van andere auto’s, de koffie in het benzinestation die na alle ellende ineens echt lekker smaakt, het euforische gevoel en misschien wel het lied dat na 2 dagen file wordt ingezet als de bestemming in zicht komt, het eerste wijntje als je helemaal bent geïnstalleerd en eindelijk rustig zit.
    Er komt een moment dat je er met een glimlach aan terugdenkt!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *