Medicijnchagrijn

De apotheek oogt nogal chaotisch. De dames achter de balie klonteren samen achter een computerscherm en de klanten ervoor stralen onrust uit. Beschaafd gemor verraadt dat er iets aan de hand is. Als ik eindelijk aan de beurt ben, vraag ik om mijn gebruikelijke medicijnen die ik eens in de paar maanden moet aanvullen.

‘Heeft u bericht gekregen om ze op te halen?’, klinkt het vanaf de andere kant. ‘Nee’, zeg ik verbaasd, ‘ik kom voor een herhaalrecept, dat ligt toch altijd op voorraad?’ ‘Het systeem is veranderd, we hebben geen voorraden meer’, luidt het antwoord desperaat. Het is duidelijk dat de assistente nog niet helemaal begrijpt wat de voordelen van de nieuwe bedrijfsvoering zijn. Die ene computer waarop bestellingen worden ingevoerd is bezet, dus schrijft ze mijn bestelling op een voddig papiertje. ‘Morgen zullen ze er wel zijn.’ ‘Hoe moet het nu voortaan met mijn herhaalrecepten?’ ‘Gewoon bellen.’ Bellen? Dit lijkt me zo’n stap achteruit dat ik even geen weerwoord heb. Met twijfel in mijn hart over de goede afloop verlaat ik het pand.

De volgende dag zijn de geneesmiddelen zowaar binnengekomen. De pil in weer eens een nieuwe verpakking van een nieuwe leverancier, de ooggel blijkt mondjesmaat leverbaar, dus krijg ik maar één doosje (toch zucht van verlichting) en met het zalfje is niets aan de hand. ‘Mevrouw Niekus, het spijt me van de overlast.’ Of zij er wat aan kan doen; zorgverzekering en farmaceutische fabrikanten werken samen om mij het leven zuur te maken. Een dag later sta ik op het punt de deur uit te gaan als de vaste telefoon gaat. Ik ren naar boven waarheen het bijna werkloze apparaat verbannen is. De schat van een dag eerder: ‘Het ging zo rommelig gisteren, dat ik niet weet of ik duidelijk genoeg was; de pil is in uw hoeveelheid niet meer leverbaar, u moet de pil nu in vieren snijden en dat is nogal lastig. Zal ik een pillensnijder langs laten brengen?’ ‘Niet nodig, ik heb nog wel ergens zo’n ding liggen. ’ Inderdaad vind ik de PillTool ergens achter in de kast. Helaas, het tablet valt niet in stukjes, maar in gruzeltjes uiteen. Ik bel om goede raad te vragen. ‘We hebben net weer de goede dosis in huis’, luidt het antwoord verheugd, ‘Uw probleem is opgelost.’ Dit keer wel.

Nee, aan de mensen achter de balie ligt het niet.

5 gedachten aan “Medicijnchagrijn”

  1. RAAK José!
    Knap hoe je jouw thema’s voor je blogs uitkiest. Ze sluiten regelmatig aan aan mijn de hedendaagse realiteit 😊.

  2. Inderdaad, de patiënten en het personeel zijn de dupe van de machtsstrijd tussen en van de farmacie en de verzekeringsmaatschappijen. Die zien alleen maar dollartekens grrrr

  3. Pfff, wat een ellende toch met die verzekeringen,
    . Dat kunnen de mensen achter de balie nooit “wegbreien”
    Maar ondanks dat een leuk stukje 👍🤨🥺

  4. Grinnikgrinnik…. Komt me zeer bekend voor. Ze zijn werkelijk zó attent bij de apotheek dat ze je zo nodig elke drie maanden (of weken, of wat de termijn ook is) willen uitleggen dat – helaas – ook deze keer weer een geheel nieuwe verpakking/kleur/eenheid/fabrikant of wat dan ook wordt geleverd. Nee, de weekdosering bestaat niet meer, althans niet voor/bij ons. U krijgt voortaan een dagdosering (‘en onder ons, die is ook bij de drogist te koop. Scheelt de helft’).
    Blijft feest in de ‘zorg’. Een onwoord trouwens, dat ‘zorg’.

  5. Leuk stukje uit het leven gegrepen. Maar herkenbaar? Ik zou het niet echt weten want ik bestel mijn herhaalrecepten via de herhaal site, wacht op de e-mail: u kunt uw medicijnen afhalen…. maar… voor een zekere hoeveelheid van iets, moest ik wekelijks terugkomen. Dat verbaasde me wel, en leek me nou niet echt efficiënt. En waarom? De groothandel leverde slechts in kleine hoeveelheden. Waarom? Zal de zorgverzekering vast iets mee te maken hebben.
    Nee, ik zeg het wel vaker: leuker, beter… gaat het niet worden! Enfin.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *