Je zal maar vrouw zijn

Drie weken was ik op plekken waar slechts flarden nieuws uit Nederland mij bereikten. Er was iets met migranten, meen ik, maar vooral ging het over de vrouw. Allereerst over ‘moeder de vrouw’, thema van de Boekenweek. Er was veel gedoe. Ging het erover dat dit een foute woordkeuze is – foei Martinus Nijhoff –of dat alleen een vrouw hierover kan dan wel mag schrijven of dat er te weinig vrouwen voor de Boekenweekproducties mogen dan wel kunnen schrijven? Het is me nog niet helemaal duidelijk wat precies het punt is, maar dat komt natuurlijk omdat ik de kranten niet goed gelezen heb.

Er was meer wat ik niet helemaal kon volgen. In de Volkstrant deed Aleid Truijens een duit in het zakje over het moederschap. Dat ze onbegrip ontmoette omdat ze vol was van haar eerste zwangerschap, dat op haar werk niemand het leuk vond en dat haar feministische vriendinnen haar in de steek lieten. Al lezend knikte ik begrijpend . Ja, zo was dat in 1975. Maar wacht eens even… Is  Aleid niet jonger dan ik? En inderdaad haar eerste kind kwam in 1987. De mijne in 1983 en liefdevolle aandacht van iedereen was mijn deel. Mijn collega´s vervingen me zonder morren, mijn stoel stond nog klaar toen ik na twaalf weken terug kwam en ik had mezelf een knus hoekje toegeëigend waar ik op gezette tijden kolfde.
Er was nog een item dat indringend de revue passeerde. Over het taboe dat menstrueren heet. Dat ik me rotschaamde als ik doorlekte, ja dat klopt en zo gek vind ik dat niet. Dat ik het er met niemand over had en dat we elkaar niet hielpen op moeilijke momenten? Dat herken ik niet. God, wat was ik blij toen ik wegwerpverband en tampons ontdekte en niet meer die riekende verbandjes in de wasmand hoefde te deponeren. En nu wil men daar naar terug! Lijkt me geen verbetering.

Ik verlangde bijna naar een stevige migrantendiscussie als ik weer thuis zou zijn. Het is me niet gegund. De eerste de beste krant na terugkeer opende met Femke Halsema, die toch burgemeester van Amsterdam wordt. Wederom hevige reuring. Te links en dan ook nog vrouw. Nog even en ik ben weer vertrokken.

5 gedachten aan “Je zal maar vrouw zijn”

  1. Wat let je om die discussie op te zetten….lijkt me hartstikke lekker…Vrouwen doen veeeeel meer dan vroeger wat ze lekker vinden…en steunen?? Volgens mij deden we dat vroeger zelfs meer dan nu…Het woord Ik is een werkwoord geworden….kunnen we natuurlijk ook ten goede gebruiken…En zo is alles te keren…

  2. Leuk stuk José.
    Ik herkende me helemaal in het doorlekken. Vreselijk was dat. Maar ik had wel tampons maar die hielden zo nu en dan niet…..

    1. Heb jij ooit het merk Tampax gebruikt? Met twee kartonnen kokertjes en een tampon in de smalste?
      Was in het begin handig, vervolgens overgestapt op OB toen ik de nodige ervaring had! Wat een gedoe was het toch.

  3. Ongeveer in 1973 antwoordde een Gelderse vrouw op mijn vraag om medewerking aan een enquête van het NIPO ‘Mijn man is niet thuis, dus ik weet niks’… Groeten uit de Achterhoek

  4. Leuk stuk weer.
    En ach ja, de vrouwen. Er is gelukkig al heel wat veranderd in de goede zin.
    In 1982 hadden we ons huis te koop gezet. Er kwamen “kijkers”. De makelaar belde dat er een bod was gedaan en vertelde het bedrag van het bod. Ik zei dat het een veel te laag bod was en we zelfs geen tegenbod zouden doen omdat we met zo´n laag bod nooit tot elkaar zouden komen. De makelaar reageerde: “Het lijkt me beter dat uw man daarover beslist, mag ik uw man even?”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *