Het woonwarenhuis

Meteen na binnenkomst overviel me de vertrouwde weerzin van vele jaren geleden, maar ook een onverwachte weemoed. Ikea.

We kochten er onze eerste bank – de grijze Klippan -, ons eerste bed – van grenenhout met lattenbodem – , en Billy boekenkasten. Dat is de weemoed. We schuifelden langs de eindeloze looproute, langs ontelbare afdelingen, het ballenbad met bijbehorend kindergekrijs, het magazijn waar altijd alles op was, en tot slot sloten we achter aan in de file bij de kassa. Dat is de weerzin. Na het zuur kwam dan toch nog het zoet: de Zweedse delicatessenmarkt. Vele porties gehakballetjes en rode veenbessenjam gingen mee naar huis.
Thuis wachtte het monteren. Kon ik maar zeggen dat ik degene was die sleutelde. Dat was toch de man des huizes, weliswaar met goedbedoelde adviezen mijnerzijds. Schroeven op de verkeerde plek, achterwandjes aan de voorkant, instortende bouwsels. De ultieme test voor ieder huwelijk.

Over niet al te lange tijd moeten niet één, maar twee hummeltjes in ons huis hun speelgoed ergens kwijt. Daarom waren we op zoek naar een kastje met twee deurtjes en twee laden. En voor kastjes ga je naar Ikea. Na urenlang de gids bestudeerd te hebben viel de keus op een Bestå-kastje en gingen wij op pad. Het was rustig; de eerste meevaller. Eenmaal bij de kastjesafdeling werd het ingewikkeld. We pakten zoals vroeger een formulier en potlood en bedachten wat er allemaal nog meer nodig was dan deurtjes, planken, wanden en laden. Bij de greepjes, veiligheidszekeringen en scharnieren raakten we het spoor volledig bijster. Gelukkig nam een moederlijke dame ons bij de hand en wees ons op een computer. Ze nam op voorhand aan dat zij de klus moest klaren. In een mum van tijd had ze de lijst met ingrediënten geprint. De tweede meevaller. Zelfs het magazijn was een makkie; onze spullen waren op voorraad. We kwamen thuis met het zelf bijeengeraapte bouwpakket en een tas vol balletjes en bessenjam. Met de moed der wanhoop stortte wij ons op het in elkaar zetten. Met het klimmen der jaren groeit blijkbaar ook het geduld, want door de handleiding grondig te lezen was de klus na twee dagen geklaard. De laatste meevaller.

Een week later gingen man en zoon wederom naar de Ikea. Zij zijn de showroom niet in geweest, want zoonlief had thuis op de computer het werk al gedaan. Hij wist precies waar wat lag in het magazijn. In een uur waren ze terug. We worden oud.

De gehaktballetjes vielen trouwens tegen.

14 gedachten aan “Het woonwarenhuis”

  1. Hoi Jose,
    Heel herkenbaar de ergernis over IKEA.
    Ik raak al in de stress bij de gedachte daaraan. Tegenwoordig bestellen we gewoon bij IKEA online. Wordt het netjes thuis afgeleverd. OK, € 10, – bezorgkosten, maar soms heb je het ervoor over toch?

    En helemaal van harte gefeliciteerd met de komst van je tweede kleinkind.
    Dat is een feestje, kan ik je al vertellen

  2. Ik heb even geaarzeld of ik de blog over Ikea nog zou plaatsen. De corona-bom was net gebarsten. Moest ik niet over Corona schrijven. Dat komt later wel, als het leven weer normaal is en we terugkijken.
    Nu we handen schudden niet meer hebben als indentiteitdingetje om ons druk over te maken, zeg ik: Ikea is wat ons bindt in bange dagen.

    1. Gelukkig maar dat je het wèl hebt gedaan; dit is even hard glimlachen in een tijd zoals we nog niet eerder meemaakten.

  3. Geweldig weer Jose, al is dit niet herkenbaar voor ons…wij hadden twee vrienden, H en C die voor ons dachten in die zin …maar dat haalden ze wel bij Ikea….en zetten ‘t hier ook nog in elkaar!!

  4. Je weet een gemeenschappelijke zenuw te raken. Je beschrijft het zo kenmerkend, dat iedere Nederlander (wellicht iedere Europeaan?) het herkent als ‘eigen’ . Geeft jouw verhaal aan dat ‘de IKEA-belevenis’ , zowel het bezoek als de thuisklus, daadwerkelijk een onderdeel van onze cultuur is geworden?

    1. Heel herkenbaar. Wij gingen 2dagen op stap met onze kleindochters uit. De planning was het speelgoed museum in Deventer en daarna nog iets in Deventer. Op de snelweg zegt Willem voor de grap :”oh kijk daar is Ikea”. Waarop de meiden gelijk zeiden dat we daar heen moesten gaan. Na alles bekeken te hebben, gingen we daar lunchen en toen eindelijk door naar Deventer. Ze vonden het heerlijk en hadden ideeën opgedaan voor dingen in hun slaapkamer, die ze dan met hun ouders wel zouden gaan halen. Het uitje was anders dan gepland, maar we hebben gelachen en na een nachtje in het hotel ook nog naar park Hellendoorn. Ze wisten niet wat leuker was Ikea of Hellendoorn. Maar genoten hebben we.

    2. Ja, Jacques, de reacties overziend, is het overduidelijk: we kunnen niet zonder Ikea.
      En het zal wel even duren, voor we het Zweedse woonwarenhuis weer mogen bezoeken.

  5. Zo herkenbaar voor iedereen die Ikea bezoekt.
    De ergernis in de winkel, de ergernis thuis bij het in elkaar zetten.
    Je beschrijft het in de voor jou zo herkenbare humor en stijl.
    De gehaktballetjes, die men altijd zo roemt…één keer daar gegeten, wat een teleurstelling.
    Dan de kennis van nu: Het thuis al kunnen uitzoeken en bestellen.
    Een geweldig einde!

  6. Heerlijk lezen José. Vooral dat je weer opnieuw of liever jullie weer opnieuw opa en oma gaan worden. Gefeliciteerd💕💞.
    Herkenbaar dat zoeken en in elkaar zetten van spullies. God god wat een ellende. Zeker nu inmiddels manlief dat ook niet meer kan door zijn CVA. Laten we dat betreft onze zegeningen tellen.
    Ja de nieuwe generaties doen het anders dat ik niet anders dan beamen.
    Hartelijke groet Marja Amsterdam

  7. Geweldig!!!! Zo herkenbaar. Heb het Peter voorgelezen en beide hebben we gelachen. Die balletjes zijn super vies, vinden wij ook. En wat een leuke foto van Kees 😁

  8. Ik mocht goddank al snel niet meer mee wegens een woede-explosie. Dat was in de Ikea in Duiven in 1993.
    Onze – toen nog – babydochter moest verschoond. En dus liep ik tegen de pijlen in naar de verschoonruimte. Toen bleek de klant al zo getraind (geconditioneerd) te zijn dat ik massaal terecht werd gewezen. ‘U loopt verkeerd!’ Ik ontplofte. Ik heb luidkeels de hele tent en zijn klandizie vervloekt. Ik mocht nooit meer mee. 👍
    Later werd dat regime helaas iets verlicht en mocht ik ballenbaddiensten doen.

Laat een antwoord achter aan Sonja Bloemers Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *