Gerechtigheid

De tijd vliegt. Heerlijk zo’n cliché, zeker als de vervlogen tijd niet voor niets geweest is. Mijn allereerste blog, december 2017, ging over wat onderwijs mij aan goeds heeft gebracht. En vele anderen natuurlijk. Op alle waardering voor juffen en meesters bleef de beloning nogal achter. Met de hand op mijn hart, nooit zal ik meer een column twee keer plaatsen. Maar deze moet even.

Met meer dan frisse tegenzin had de vijfde klas zich aan het eerste opstel van het nieuwe schooljaar gezet. Er was er één die zich aan de collectieve weerzin had onttrokken en dat was ik. Om nou te beweren dat ik niets liever deed dan opstellen schrijven, zou geschiedvervalsing zijn, maar zeker deze keer had ik er zin in. Met rode wangen van inspanning schreef ik in opperste concentratie over mijn vakantieavonturen in een Noord-Hollands dorp, waar ik als Amsterdamse bleekneusje naar toe was gestuurd om mijn moeder te ontlasten.

Ik wachtte met spanning op het oordeel van juffrouw Vonk die haar klas met vaste hand bestierde en berucht was om haar strengheid. Ze deelde de opstellen uit en sprak – bij mijn tafeltje aangekomen – nogal luid en met nadruk: dít opstel heb ik met plezier gelezen.  Schaamte, opvallen moest je vooral niet willen, gaf mijn wangen nog meer kleur, maar eenmaal buiten liep ik op wolken en voelde me losgezongen van de duffe dagelijkse werkelijkheid. Twee schooljaren lang moedigde juffrouw Vonk me in alles aan en gaf me een toekomst zonder huishoudschool.

Een achteloze vijf decennia verder (slik) lag het arbeidzame leven achter me en meer vrije tijd voor me. De vraag diende zich aan: wat nu? Tennissen en golfen waren voor mij niet weggelegd – enige mankementen stonden in de weg – en op een koor gaan ook niet – ik kan voor geen meter zingen. Toevallig viel mijn oog op een cursus creatief schrijven en ineens was ik weer het opgetogen kind van elf. In studie en banen had ik altijd geschreven maar de gedachte om zomaar te schrijven was tot dat moment nooit in me opgekomen. Nu geniet ik van het in woorden vangen van wat ik zie, hoor, en vind. Het begon met een cursus, Facebook volgde en dit is mijn eerste blog.

En dat alles dankzij juffrouw Vonk. Nou ja, alles……zelf bracht ik ook nog wat in, zei ze bescheiden. Maar toch, ik wil maar zeggen: leve de juffen en meesters van Nederland. Hou ze in ere en betaal ze een fatsoenlijk salaris.

10 gedachten aan “Gerechtigheid”

  1. Geweldig Jose, een crs creatief schrijven, ha! Met het talent dat je al had: jij kunt schrijven. Ik geniet van je ( mag ik het zo noemen) Carmiggeltjes ( zolang we geen vrouwelijk alternatief hebben of je moet het met me eens zijn dat Sylvia Witteman dit is). Dus, vooruit! #Wittemans

  2. Ach, ach die spellingscontrole en dan niet je geschreven tekst nalezen. Schrijftafels moest schrijfsels zijn. Maar of dat nou een goed Nederlands woord is? Ga ik opzoeken😉

  3. Wat een fijne blog José en wat zitten er pareltjes van zinnen in. Een toekomst zonder huishoudschool bijvoorbeeld. Voor jou zou dat inderdaad een crime geweest zijn denk ik.
    Je maakt weer heel wat herinneringen los met je schrijftafels! Ik had zowaar ook een juf Vonk, in de eerste klas, in Den Haag.
    Blij dat je bent gaan schrijven en ik je zo leerde kennen. Eerst in levende lijve maar ook steeds meer via je blogs❣️

  4. Door dit verhaal komen herinneringen naar boven. Ik had een strenge juf in de 5e klas van de lagere school. Juffrouw Tonus, ze was de enige leerkracht die geen non was. De leerlingen kregen de opdracht om een opstel te schrijven. Ze zei: “Wie zonder Nederlandse taalfouten de opstel heeft geschreven, krijgt een mooi schrift.” Na controleren op taalfouten was ik de enige die zonder taalfouten mijn opstel had geschreven. Ze moest het met tegenzin toegeven. Heel erg vond ik toen dat het meisje, die het mooist had geschreven, het schrift kreeg met haar woorden: “Jij, Nellie, hebt het mooist van iedereen geschreven, JIJ krijgt het schrift en niet Betsy.” Tja, we mochten elkaar niet, dat was wel duidelijk. De ervaring die jij met juffrouw Vonk had, is wel even anders. Zij was rechtvaardig, dat blijkt wel. Je hebt het weer zo goed geschreven, jouw verhalen doen mij altijd wat. Dankjewel.
    Gr., Betty

  5. Goed dat je deze voor de tweede keer plaatste. Ik was er geloof ik nog niet bij de eerste keer en heb zo de achtergrond van je persoonlijke bespiegelingen meer in beeld gekregen. Thanx!

  6. Hai José,. Juffrouw Vonk heb ik in de eerste en tweede klas gehad . Het was een prettige juffrouw die eerlijk was en je complimenten gaf als je dat verdiende . Later hoorde ik dat ze naar Zuid-Afrika was vertrokken en daar heel oud is geworden.

  7. Het herhalen helemaal waard Jose!
    Ik hoop zo dat de juffen en – helaas schaarse – meesters ook nu nog tijd en de ruimte hebben om het verschil te maken voor de kinderen die het nodig hebben.
    En wat een prachtig nostalgische foto!!

  8. Hallo José, bedankt weer voor je column, je kan het zo mooi verwoorden, ben altijd jaloers geweest op school op meisjes( ook jongens) die zo mooi een opstel schreven, bij mij was het van de hak op de tak, maar 1 ding kon ik wel mooi, had een prachtig handschrift en daar kreeg ik complimenten voor😄

Laat een antwoord achter aan Marjan Advokaat Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *