Na achttien jaar trouwe dienst had een zuiniger koelkast de plek van mijn oude ingenomen. Geen moment eraan gedacht om het afgedankte exemplaar in de tuin te zetten. Een mevrouw uit Friesland deed dat wel, las ik in de krant, en vult de kast iedere dag met overtollig voedsel voor de nieuwe armen. Het idee stuit me tegen de borst. Waarom heb ik die weerzin niet bij een minibieb en wel bij een koelkast? In beide gevallen gaat het om delen van dingen die we zelf niet meer nodig hebben. Maar waar het bij de buitenbibliotheekjes om geven en nemen gaat, draait het bij het buitenkoelkastje alleen om het geven.
Waarom wantrouw ik particuliere liefdadigheid? Ik heb moeite met mensen die zich op de borst kloppen omdat ze goede daden verrichten voor arme mensen, terwijl ze ruimschoots voldoende voor zichzelf zorgen. Het is de schaamte die ik voelde als kind toen een klasgenootje op het schoolplein een klein meisje nawees dat kleren droeg die zij zelf had gedragen. De gedragen kleren die ik droeg, waren gelukkig van mijn nichtje en liepen niet het gevaar van herkenning op school.
Waarschijnlijk doe ik de Friese mevrouw schromelijk tekort en is zij helemaal niet het type van ‘kijk mij eens goed doen’. Vanuit een gevoel van rechtvaardigheid zet ze een koelkast buiten omdat dat het enige is wat ze kan doen in deze tijd. Waar je, nog niet zo heel lang geleden, rond kon komen van een bescheiden inkomen, heeft tegenwoordig 57% van de Nederlanders toeslagen nodig om het hoofd boven water te houden.
22 november nadert!
Ja gedragen kleding, heel gewoon toen wij jong waren. Gelukkig kreeg ik van de vriendin van mijn broer mooie kleren! Mijn 1e nieuwe jas kreeg ik toen ik 16 was. Nu kopen jonge mensen 2e hands kleding en vinden dat heel gewoon. Eten geven wij een paar keer per jaar aan de voedselbank. Er staat dan een kraam in de supermarkt. Delen is prachtig, maar de armoe is tegenwoordig te groot voor veel mensen.
Goed onderwerp José. Echt een om over in discussie te gaan.
Het is goed bedoeld van die mevrouw, maar het stuit mij ook tegen de borst.
Ze kan het ook op een andere manier doen, zonder dat degene weet van wie het komt.
Hoi Jose,
Tja, met gedragen kleding dragen heb ik geen moeite mee. Wel met mensen die neerbuigend doen over armoede van anderen en willen pronken met hun goede daden. Maar ook dat kan interpretatie zijn. Het verhaal doet mij denken aan een actie van mijn oma. Zij was, autodidact, een hele goede coupeuse en naaide voor rijke boeren en notabelen in de buurt. Op een gegeven moment kreeg ze de wintermantel van de vrouw van de dokter. Dat mijn oma hem verknipte tot twee mooie jasjes voor haar dochters, was tegen het zere been. Dat was toch echt niet de bedoeling geweest.
Prachtig, eerlijk verhaal: zie alles helemaal voor me. Weer heel mooi! Liefs, Trudy
De autocorrectiecodes sloeg op te laatste moment weer toe.
Ik bedoelde natuurlijk
‘Zo precies en raak’
Ai, Jose, weer zo recief en raak.
Uit mijn hart gegrepen!
Ik voel hetzelfde José. Hier in Zoeterwoude is op een achterafplekje een voedselkastje gezet, waar men eten in kan zetten dat dan door wie het nodig heeft, ongezien eruit gehaald kan worden.
Netjes geregeld….
Niet mijn wereld zo.
Weer leuk verhaal José , herkenbaar, gedragen kleding! Als kind een jurkje van een nichtje droeg ik naar school, donkerblauw met een rood randje, werd uitgescholden dat ik een rouwjurk aan had en ik riep: nee rouw is is wit met zwart randje maar jurk wou ik nooit meer aan. Wou geen kleding van een ander, nooit meer! Ja was geen eigen keuze de jurk maar vond toch wel mooi en spijt dat ik volgende dag niet aan wou, had ik wel moeten doen expres😁