De rapen zijn gaar

Bah, koolraap, was mijn eerste gedachte toen ik in de krant een recept zag voor koolraapfriet. Lekker, patat, mijn tweede gedachte.

Mijn moeder was geen keukenprinses. Niet dat er veel geld was om er iets van het eten te maken, maar een beetje verfijning had best gekund. Als mijn moeder zich al waagde aan iets nieuws, lag mislukking op de loer en riep zij luidkeels om mijn vader die dan of onderweg was van werk naar huis of net afgepeigerd op de bank lag. Wat we aten was oerdegelijke goed doorgekookte kost. En daar maak je koolraap niet bepaald smakelijk door. De weeïge lucht hangt nog in mijn neusgaten.

Maar om een frituurpan kon zij niet heen.  De jaren van de wederopbouw waren voorbij en dit was het eerste luxeproduct dat het loon van mijn vader toestond. Het was niet mijn moeders wens, maar wij, de kinderen, eisten zelfgebakken patat.  Zuchtend en steunend zette zij zich aan het schillen en het snijden van de aardappelen tot frituurbare eenheden. Het was geen succes. Bebloede vingers, brokjes aardappel die nauwelijks op patatjes leken, een paniekerige moeder. Het patatproject lag een tijdje stil.

Op zeker moment kwam mijn moeder op vrijdagmiddag vol trots bij de Gruyter vandaan met het Snoepje van de week en een zak met patatachtige reepjes. Op het juiste moment gleed de inhoud voor de eerste bakronde in het hete vet. Wij zaten in de huiskamer ons te verkneukelen op het lekkers dat ging komen. Ook al was de deur naar de keuken dicht, de verleidelijke lucht van opwarmende olie kwam de kamer binnengeslopen. Opeens luid gesis en gespetter en een noodkreet van mijn moeder. Wat gebeurde er in de pan? Wij renden naar de keuken, keken elkaar aan en snapten er niets van. Tot het moment dat door de stank van frituurvet heen een verdacht zoetige geur onze neusgaten bereikte. De verpakking uit de vuilnisbak gehaald en daar stond toch echt met grote letters VOORGESNEDEN op, maar in kleine letters gevolgd door koolraap. Voortaan liet mijn moeder het snijden én het bakken aan mijn vader over.

De moraal van dit verhaal: koolraap, als ovenfriet bereid, is best te eten en ik lijk op mijn moeder.

12 gedachten aan “De rapen zijn gaar”

  1. Wat een toepasselijke titel vond je voor dit verhaal José! En dan na de kostelijke belevenissen, eindigen met de zin: ‘Ik lijk op mijn moeder.’ Ik zag je direct zuchtend en steunend koken in gedachten😉

  2. Leuk verhaal José, doet me denken om weer kool-raap te zaaien in mijn moestuin, hoort bij de Vergeten Groenten, tenminste ik was het vergeten, vond altijd best wel lekker hoe mijn moeder het klaar maakte met maizena-sausje met nootmuskaat! Groeten Hilda

  3. hahahaha….koolraap: jaa bij mij is de weeeige lucht ook in het geheugen gegrift. De afgelopen jaren heb ik het klaargemaakt (uit eigen tuin) en het was heerlijk: met feta. Patates maken wij elke week, ook vanwege wens van de kinderen. Toen zij klein waren, wilden ze, net als andere kinderen, op vrijdag iets met een ‘P’ eten: patates (meestal) pannenkoeken (soms) en pizza (een enkele keer). Ik wist trouwens niet dat jij kwa koken op je moeder lijkt! Heerlijk stukje weer!

  4. Hoi José, wat een mooi verhaal weer.
    Mijn moeder was ook van de degelijke en voedzame keuken voor weinig geld en friet heb ik nooit gegeten thuis. Volgens mij hadden we ook geen frituurpan. Maar ze was wel gemotiveerd mee te gaan met haar tijd en heeft een kookcursus gevolgd. Ze leerde lekkere en bijzondere gerechten te maken die allemaal werden afgekeurd door mijn vader. Hij wilde alleen een AGV-tje (aardappelen, groente en soms vis/vlees) met een kuiltje met jus. Maar toetjes werden toen ook haar specialiteit en die waren echt heerlijk.

  5. Geweldig verhaal weer José! Een plezier om te lezen. Ook ik denk even terug aan vroeger thuis. Fijne (en lekkere) keuken herinneringen. Wij aten altijd van eigen land, er was te kust en te keur en dus ook koolraap. K vond het toen al best lekker, soms met een stukje roomboter erop of anders veel jus van de runderlappen erbij: smikkelen!!

  6. Wat een leuk verhaal uit de “goede”oude tijd.
    Mijn moeder kookte goed. Vooral de laagjes puddingen en de overheerlijke hachée, herinner ik mij goed. Ze had het geleerd van haar bazin in de keuken van een grote notariswoning.
    De koolraap herinner ik me als van die oranjegele staafjes, inderdaad als frietjes gesneden.Het snijden werd nog met de hand gedaan. Ze werden gekookt met daarover een sausje met nootmuscaat opgediend. Ik vond ze heerlijk.
    Is de Gruyter opgegaan in een van de grote supermarktketens?

  7. Ik kan me niet herinneren dat mijn moeder ooit aan koolraap begonnen is. Haar kennende zou het best kunnen zijn dat ze die te min vond… zo heb ik dus wat gemist, gekookt of gefrituurd… zelf vind ik ze lekker. Weet je wat, ik ga ze komend seizoen eens kweken!

  8. Dit is bij ons thuis nooit gebeurd, maar ik weet dat mijn zusje een keer zo’n zak voorgesneden koolraap zag liggen en zei: “Ja, we eten patat!” De teleurstelling was groot. Ook heeft mijn moeder ooit zelf patat willen maken met zo’n apparaatje, dat was kennelijk nogal bot, want ze had een mantra ontwikkeld tijdens het proces: “erdoor erdoor en je zal erdoor”. Dat was ook de enige keer dat ze zelf patat maakte.

  9. Ach ja, het “snoepje van de week” van de Gruyter! We stammen duidelijk uit ongeveer dezelfde tijd.

    Mijn moeder was ook geen keukenprinces, verslaafd aan de pakjes en zakjes en snel-klaar – voor haar verworvenheden van de wederopbouw…

    Koolraap vind en vond ik heeeeerlijk, gewoon gekookt (vroeger) met kaassaus of als frites… (ook nu).
    Eetgewoontes veranderen, smaken verschillen.

  10. Geweldig José, deze beschrijving van pogingen tot vernieuwing van de alledaagse pot.
    Met liefde en humor bekeken maakte je er een smakelijk verhaal van.

Laat een antwoord achter aan Anke Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *