De peuterpuber

‘Nee, oma, nee’, klinkt het vastberaden uit de mond van mijn tweejarige kleinzoon, als ik hem vraag of hij me wil helpen met koffiezetten, tot voor een week geleden zijn lievelingsklusje. Hij zit volop in wat tegenwoordig de peuterpuberteit wordt genoemd en is aan het experimenteren hoe ver je kan gaan in het nee-zeggen op werkelijk van alles.

Stop.

Ooit nam ik mezelf voor nooit zo’n idolate oma te worden. Klopt, dat voornemen had ik, maar er is het een en ander veranderd tussen toen en nu.

Waar ik me op verkeken heb is hoe vertederend het is om je kleinkind te zien groeien van een hulpeloos baby’tje naar een mensje van twee jaar dat op onderzoek uitgaat, de oren van je hoofd praat, ondeugend is en kan schaterlachen om de gekste dingen. Dat hij speciaal voor oma een vingerverfschilderij maakt streelt mijn ziel veel meer dan ik ooit kon denken.

Wat ik twee jaar geleden ook niet kon bevroeden is dat Corona onze levens overhoop zou gooien en mijn wereld liet krimpen. Ik bezoek geen theaters, bioscopen, restaurants en verjaardagen meer, ik zie alleen mensen die dichtbij wonen en ik knuffel niemand, op Gijs na. Omdat Gijs ook nog eens vlakbij woont, kan ik mijn hart ophalen. Daarom toch nog even verder over wonderboy Gijs.

Elke vrijdagochtend komt Gijs bij ons een broodje eten. Tot verleden week ging dat volgens een vast ritueel. Gijs trok, door zijn vader omhooggehouden, aan de ouderwetse trekbel, eenmaal binnen liep hij naar de keuken, deed de deur van de koelkast open en pakte limonadesiroop. Bij het koffiezetten klonk steevast: ‘Gijs helpen.’ Hij drukte dan op de knoppen van het nespresso-apparaat, deed de cups erin en pakte de melk uit de koelkast, als ik dat dreigde te vergeten. Deze keer ging het anders. Gijs liep niet naar de koelkast, wilde niet helpen met koffie zetten, maar liep door naar de huiskamer waar zijn speelgoed staat. Na zijn inspectieronde klonk het: ‘Opa Kees, voetballen’, zonder vraagteken. Natuurlijk ging opa mee naar buiten. Zat Gijs een week eerder bij het broodje eten nog probleemloos in zijn kinderstoel, nu wilde hij niet meer: ‘Grote stoel zitten’. Bij oma mag dat, thuis niet natuurlijk.

Als Gijs naar huis vertrekt voor zijn middagslaapje, krijg ik een dikke knuffel, wel vijf kushandjes en een zacht ‘doei, oma Jose’.
Corona of niet, dat ik Gijs in de eerste lockdown niet heb vastgehouden, zal me niet meer gebeuren.

Omdat ik vanwege het beperkte sociale leven eindelijk eens tijd heb om de krant te lezen, weet ik dat het virusgevaar niet komt van de kleine nee-zeggers. 

12 gedachten aan “De peuterpuber”

  1. Zo herkenbaar; een perfecte beschrijving van je gevoelens.
    Waar ik ook uren naar kan kijken is het zelfvertrouwen van die piepkleine mensjes. Ze lopen rond alsof ze de wijsheid in pacht hebben. Jaloersmakend, kom daar later in je leven maar eens om.

  2. Zo leuk weer, José . En heerlijk dat je kleinkinderen bij je in de buurt wonen. De mijne wonen in Amsterdam en Gorssel, zijn al echte pubers en vanwege Corona heb ik ze al lang niet meer gezien in het ‘echt’. Nu appen we voor hulp bij huiswerk, maar knuffelen zoals je dat met een peuter nog kan doen is echt wel voorbij. Jammer, maar zo gaat het leven, dus….nog lekker even genieten!

  3. Heerlijke column weer, José. Ik heb genoten van het verhaal over je zich ontwikkelende kleinzoon en van de reactie van zijn ‘idolate’ oma daar op. Briljante foto ook.
    Wat een voorrecht hè, om het zo van dichtbij te kunnen volgen.
    En weet vast: het blijft zo de moeite waard, ook als de ‘echte’ puberteit los barst.

  4. Wat heerlijk herkenbaar Jose. Vandaag weer twee kabouters over de vloer gehad en soms best wel ‘beetje moe’ na afloop. Maar wat is het leuk!

  5. Ah, wat heb je een leuke kleinzoon. Gijs is zo’n leuke naam ook.
    De tijd dat die kleine kinderen peutertjes worden is geweldig.
    Ze tonen dan al hun karakter. Krijgen al hun eigen mening en die is meestal NEE!
    Je hebt hem goed beschreven, ik zie hem aan de trekbel trekken.

    Ik had me jaren geleden voorgenomen dat wanneer ik kleinkinderen zou krijgen,
    er dan bij mij thuis mijn wetten zouden gelden, oma’s wet is altijd pret!
    Het heeft niet zo mogen zijn, maar ik mocht meegenieten van mijn jongere zus haar kleinkinderen.
    Zij heeft er zeven en zijn al bijna volwassen. Laatst zei een van de oudsten: “Wat zou tante Betty een leuke oma zijn geweest.” Een groter compliment kon ze me niet geven.
    Geniet er van José en straks ook van de tweede, leuk hoor.

  6. Zo te zien wil eigenwijze Gijs ook geen kleren aan.
    Goeie combinatie wel, romper en kaplaarzen.
    Leuk José, ik verheug me nu al op idolaat omaschap.

    Dorothée

  7. Heerlijk José….hier nog zo’n een “ denk maar niet dat ik op regelmatig op ga passen” oma….nou als er eentje veel en vaak heeft opgepast dan ben ik dat wel…en wat heb ik genoten. Nog mag ik een genieten van de allerhoogste en oppassen…Dat “ nee “ zeggen van zo’n tweejarig hummeltje is ook zo grappig….hoe vroeg vragen ze op deze manier al respect….En nu heb ik pubers…ook heerlijk….want zo heel af en toe krijg ik nog een berichtje wat begint met “ Oma, mijn oma….en hij wordt 15 volgende week….houden van in meervoud…ik zweer ‘t je!

  8. Knuffelen maar. Dit doet mij denken aan je 2-jarige zoon die mij telkens wist over te halen, met een vanzelfsprekend gezag, tot het voorlezen van “nog een!” verhaaltje. Zijn tactiek was: meteen doorbladeren. Maar ook ik had mijn grenzen: meer dan 4 deed ik er niet.

  9. Geweldig hoe je een nieuwe levensfase bij de hoorns vat: “Ooit nam ik mezelf voor nooit zo’n idolate oma te worden”. Zelf heb ik geen kinderen en dus geen kleinkinderen. Ik heb wel herinneringen aan mijn 4 heerlijke grootouders. Mijn mening hierna is dus niet van een ervaringsdeskundige als (groot-)ouder maar wel als lastige peuter.
    Verwen-oma’s zijn belangrijk, zo niet onmisbaar. Jouw rol is kapotverwennen, dat heeft zo’n peuter af en toe nodig. Het is de rol van jouw kinderen/zijn ouders ervoor te zorgen dat hij dit gedrag op zijn 15e niet meer vertoont! Dat deden jullie dertig jaar geleden toch ook? Geniet ervan, zonder gewetensnood!!! Over ruim 60 jaar heeft Gijs dezelfde herinneringen aan zijn oma als ik aan mijn oma.

Laat een antwoord achter aan Dorothée Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *