Toen in een rubriek over artsen die anders tegen hun vak zijn gaan aankijken een dierenarts aan het woord kwam, was voor mij de maat vol. Het verhaal: een terriër met dwarslaesie bewoog zich voort met zijn verlamde achterpootjes hangend over een rollend platformpje. Toen de pootjes versleten waren, rees de vraag: wat nu. De dokter keek in de levenslustige ogen van de patiënt en wist wat hem te doen stond. Met geamputeerde achterpootjes en een dwarslaesie, leeft het beestje vrolijk verder.
In mijn jonge jaren was ik panisch voor honden. Als ik ze tegenkwam, blikkerden hun tanden en gromden ze vervaarlijk. Altijd hadden de monsters het op mij voorzien. Twee decennia later moest ik dit trauma zien kwijt te raken want de hond was ineens overal en ik – en mijn kinderen – konden ze niet meer ontlopen. En wie wil zijn kinderen nou met een intergenerationeel trauma op zadelen?
Ze liepen overal, scheten overal en deden niets liever dan hun neus in je kruis stoppen (vertederde blik van de begeleider), tegen je opspringen (dezelfde vertederde blik) of woest naar je uitvallen (‘dat doet hij anders nooit’). Dit ging zo niet langer. Onderwijs is dé weg naar verheffing en dus kwamen er scholen, waar ook – of juist – het baasje wordt opgevoed. Oké, het zijn er inmiddels veel , maar ik stap minder vaak in de stront, ze weten zich beter te gedragen en mijn beste vrienden blijken trotse ouders van – ik geef het toe – soms best wel hebbelijke viervoeters.
Iets anders baart me zorgen. Een paar jaar geleden begon het met een pootafdruk van Bello onder een overlijdensadvertentie. Sinds die tijd schrijdt het proces van humanisering van de hond in rap tempo voort; verzekeringen voor de stijgende zorgkosten van doorgefokte stumperds, begraafplaatsen en urnenvelden, met als voorlopig hoogtepunt de dierenarts aan het woord. En we zijn er nog lang niet; verpleeghuizen, hospices, gespecialiseerde reisbureaus, hondenparfums, taallessen, honden die meegaan naar begrafenissen en droevig Bach blaffen, erfrecht. Het zal wel eindigen met kiesrecht en genderdiscussies.
Ook Rome ging aan decadentie ten onder.
Ach, de mensenvriend. Ik ben een groot liefhebber van de hond en een zeer kritische beoordelaar van hun bazen. Daarin kan ik helemaal met je meegaan. De hond zelf heb ik hoog zitten. Gelukkig heb je niet de argumentatie gebruikt dat de hond in wezen een volgzaam dier is, tot het kwade geneigd. ‘Hitler hield ook veel van honden’ was vroeger een argument als kattenminnaars de hondenvrienden in het nauw wilden brengen.
Ook de pootafdrukken onder rouwadvertenties lijken mij vaak van de huispoezen te zijn. Zo is de hond niet alleen schuldig.
Maar al met al is het natuurlijk wel weer een mooie culumn José!!!
HI HI ik ben die vriendin, met zo n Hopenlijk, hebbelijke viervoeter.
Keurig poepzakjes bij me, hondenbelasting betalend e super genieten van mijn trouwe viervoeter! Maar eerlijk is eerlijk, het blijft wel een dier, dus ik doe niet aan urnen,taallessen, etc.
Je column is me uit het hart gegrepen! in de Utrechtse heuvelrug waar ik woon hebben we fietspaden zonder verlichting ‘want anders hebben de dieren er last van’ zodat ik er ‘s avonds niet meer fiets. Op koningsnacht is er de hele nacht lawaai omdat in de vergunning staat dat de feesttent ‘naar het dorp gekeerd moet staan want andersom hebben de dieren er last van’. Kortom in mijn buurt gaat het welzijn van dieren vaak voor mijn welzijn. I rest my case:(
😏 Ha ja José, af en toe raak ik ook de draad kwijt. Er zijn blijkbaar verschillende manieren om in de wereld te staan. Ik vind de zorg voor onze medemens toch net wat treden hoger. Respectvol omgaan met dieren en kijken naar de ” aard” van het beestje, krijgt bij mij in ieder geval een andere invulling .