Echo uit mijn verleden

‘You got a fast car. Is it fast enough so we can fly away?’ Waar ken ik dit liedje van? Ik hoor een echo uit mijn verleden. Maar niet deze stem, nee, niet deze stem. Ik laat de herkomst even rusten en geniet van het prachtige lied, gezongen door een overduidelijke Amerikaanse countrystem. Daar lust ik wel pap van. Maar het is toch niet wat het lied ooit was voor mij.



Hoe je het wendt of keert, om de Grammy’s kan je niet heen. Ik zie Billie Eilish, Miley Cyrus en de onvermijdelijke Taylor Swift voorbijkomen en het zegt me allemaal niets. Dat het vrouwen zijn, die dit jaar de kroon spannen, dat is dan wel weer aardig. Maar verder, niets. Tot ik een paar dagen later toevallig een klein berichtje in de krant lees dat het meest besproken optreden tijdens de Grammy’s niet van een van de genoemde dames kwam maar – ik citeer een krant – ‘het verzoeningsduet van folkheldin Tracy Chapman en countryzanger Luke Comb met het nummer Fast Car´. Mijn hart maakt een klein sprongetje. Zíj was het die dit liedje in 1989 alle hitlijsten op zong. Tracy Chapman, jong, kwetsbaar maar toch krachtig met die lach die rechtstreeks naar mijn hart ging.

Gelukkig bestaat YouTube en natuurlijk staat hun optreden erop. Daar staan ze zingend op het podium. Luke Comb, een countryzanger zoals hij hoort te zijn: vette baard en overgewicht, zijn onafscheidelijke cowboyhoed moet je er voor vandaag maar bij denken.  Tracy Chapman, klein en even meisjesachtig als ooit, geen spat veranderd op een dikke streep grijs in het haar na. Nog even mooi als toen zingt ze het lied over de uitzichtloosheid van armoede en het willen wegvluchten daarvan. De hele zaal – oud en jong – zingt het lied mee. Zelden iemand zo’n geluk zien uitstralen als de zangeres bij het luide applaus.

Een verzoeningsduet? Zij zong het toen hij nog niet eens geboren was! Wat valt hier te verzoenen? Mis ik iets? Ze is zwart, ja, en hij is wit. Het zal toch niet?! Ik probeer maar wat op Google. ‘Culturele toe-eigening door Luke Comb.’ Bingo. In de VS kwam de cover van zijn nummer terecht in een discussie over culturele toe-eigening, want dat ligt extra gevoelig – ik citeer een krant – ‘nu een witte country-ster een grote hit had met de song van een zwarte vrouw’.  Sinds wanneer is armoede een voorrecht van zwarte mensen? En wat is er zwart aan deze muziek. Gaan we nu alle covers verbieden?

Culturele toe-eigening. Ik wil deze woorden niet meer horen.