Het woonwarenhuis

Meteen na binnenkomst overviel me de vertrouwde weerzin van vele jaren geleden, maar ook een onverwachte weemoed. Ikea.

We kochten er onze eerste bank – de grijze Klippan -, ons eerste bed – van grenenhout met lattenbodem – , en Billy boekenkasten. Dat is de weemoed. We schuifelden langs de eindeloze looproute, langs ontelbare afdelingen, het ballenbad met bijbehorend kindergekrijs, het magazijn waar altijd alles op was, en tot slot sloten we achter aan in de file bij de kassa. Dat is de weerzin. Na het zuur kwam dan toch nog het zoet: de Zweedse delicatessenmarkt. Vele porties gehakballetjes en rode veenbessenjam gingen mee naar huis.
Thuis wachtte het monteren. Kon ik maar zeggen dat ik degene was die sleutelde. Dat was toch de man des huizes, weliswaar met goedbedoelde adviezen mijnerzijds. Schroeven op de verkeerde plek, achterwandjes aan de voorkant, instortende bouwsels. De ultieme test voor ieder huwelijk.

Over niet al te lange tijd moeten niet één, maar twee hummeltjes in ons huis hun speelgoed ergens kwijt. Daarom waren we op zoek naar een kastje met twee deurtjes en twee laden. En voor kastjes ga je naar Ikea. Na urenlang de gids bestudeerd te hebben viel de keus op een Bestå-kastje en gingen wij op pad. Het was rustig; de eerste meevaller. Eenmaal bij de kastjesafdeling werd het ingewikkeld. We pakten zoals vroeger een formulier en potlood en bedachten wat er allemaal nog meer nodig was dan deurtjes, planken, wanden en laden. Bij de greepjes, veiligheidszekeringen en scharnieren raakten we het spoor volledig bijster. Gelukkig nam een moederlijke dame ons bij de hand en wees ons op een computer. Ze nam op voorhand aan dat zij de klus moest klaren. In een mum van tijd had ze de lijst met ingrediënten geprint. De tweede meevaller. Zelfs het magazijn was een makkie; onze spullen waren op voorraad. We kwamen thuis met het zelf bijeengeraapte bouwpakket en een tas vol balletjes en bessenjam. Met de moed der wanhoop stortte wij ons op het in elkaar zetten. Met het klimmen der jaren groeit blijkbaar ook het geduld, want door de handleiding grondig te lezen was de klus na twee dagen geklaard. De laatste meevaller.

Een week later gingen man en zoon wederom naar de Ikea. Zij zijn de showroom niet in geweest, want zoonlief had thuis op de computer het werk al gedaan. Hij wist precies waar wat lag in het magazijn. In een uur waren ze terug. We worden oud.

De gehaktballetjes vielen trouwens tegen.