Je zal maar vrouw zijn

Drie weken was ik op plekken waar slechts flarden nieuws uit Nederland mij bereikten. Er was iets met migranten, meen ik, maar vooral ging het over de vrouw. Allereerst over ‘moeder de vrouw’, thema van de Boekenweek. Er was veel gedoe. Ging het erover dat dit een foute woordkeuze is – foei Martinus Nijhoff –of dat alleen een vrouw hierover kan dan wel mag schrijven of dat er te weinig vrouwen voor de Boekenweekproducties mogen dan wel kunnen schrijven? Het is me nog niet helemaal duidelijk wat precies het punt is, maar dat komt natuurlijk omdat ik de kranten niet goed gelezen heb.

Er was meer wat ik niet helemaal kon volgen. In de Volkstrant deed Aleid Truijens een duit in het zakje over het moederschap. Dat ze onbegrip ontmoette omdat ze vol was van haar eerste zwangerschap, dat op haar werk niemand het leuk vond en dat haar feministische vriendinnen haar in de steek lieten. Al lezend knikte ik begrijpend . Ja, zo was dat in 1975. Maar wacht eens even… Is  Aleid niet jonger dan ik? En inderdaad haar eerste kind kwam in 1987. De mijne in 1983 en liefdevolle aandacht van iedereen was mijn deel. Mijn collega´s vervingen me zonder morren, mijn stoel stond nog klaar toen ik na twaalf weken terug kwam en ik had mezelf een knus hoekje toegeëigend waar ik op gezette tijden kolfde.
Er was nog een item dat indringend de revue passeerde. Over het taboe dat menstrueren heet. Dat ik me rotschaamde als ik doorlekte, ja dat klopt en zo gek vind ik dat niet. Dat ik het er met niemand over had en dat we elkaar niet hielpen op moeilijke momenten? Dat herken ik niet. God, wat was ik blij toen ik wegwerpverband en tampons ontdekte en niet meer die riekende verbandjes in de wasmand hoefde te deponeren. En nu wil men daar naar terug! Lijkt me geen verbetering.

Ik verlangde bijna naar een stevige migrantendiscussie als ik weer thuis zou zijn. Het is me niet gegund. De eerste de beste krant na terugkeer opende met Femke Halsema, die toch burgemeester van Amsterdam wordt. Wederom hevige reuring. Te links en dan ook nog vrouw. Nog even en ik ben weer vertrokken.